အ မွန္ တ ရား အ တြက္ လူ ထု သ တင္း စာ ဆ ရာ

---

ျပီးခ့ဲတ့ဲ ေဖေဖာ္၀ါရီလဆန္းပုိင္းမွာ ေတြ႔ရတ့ဲ လူထုစိန္၀င္း (ဓာတ္ပုံ – ဧရာ၀တီ)

ဆရာလူထုစိန္ဝင္းႏွင့္ က်ေနာ့္ကို ခ်ိတ္ဆက္ ေပးခဲ့သူကေတာ့ တခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ၿဗိတိသွ် သံအမတ္ႀကီး Mrs. Vicky Bowman ျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္ႏုိင္ငံက ဘရပ္ဆဲလ္ၿမိဳ႕က အဲဒီတုန္းက သူ႔ရဲ႕ ေနအိမ္မွာ ျမန္မာထမင္းဟင္း ခ်က္ေကၽြးၿပီး သံအမတ္မျဖစ္ခင္ ကတည္းက ျမန္မာျပည္ ေရာက္ရင္ သူ ေတြ႕ရမယ့္ သူေတြ၊ ျပည္တြင္းနဲ႔ ျပည္ပကို ဆက္သြယ္ေပးရမယ့္ သူေတြရဲ႕ စာရင္းကို ေျပာျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာ လူထု စိန္ဝင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အၾကား အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္မႈေတြ ရခဲ့ပါတယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ Vicky က ဆက္သြယ္ေပး တာကေတာ့ ဆရာ ေဒါက္တာ ဦးျမင့္ပါပဲ။ ဆရာျမင့္က သူေရးထားတဲ့ စီးပြားေရး ဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးေတြကို က်ေနာ့္ဆီကို ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဦးပိုင္းေလာက္ ကတည္းက ဖတ္ဖို႔ဆိုၿပီး ပို႔ေပးဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္က ဧရာဝတီ မဂၢဇင္းကို ဆရာျမင့္ဆီေရာ၊ ဆရာႀကီး လူထု စိန္ဝင္း ဆီကိုပါ Vicky ဆီကတဆင့္ ပံုမွန္ ပို႔ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့တဲ့ Vicky က ျပည္တြင္းမွာ မဂၢဇင္းကို တရားမဝင္ ျဖန္႔ခ်ိေပးသူ ဆိုပါေတာ့။

ဆရာလူထု စိန္ဝင္းကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ဖုန္းေျပာ ဆက္သြယ္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာက ရင္းႏွီး ခင္မင္ၿပီးသား သူတဦးလို က်ေနာ့္ကို ဖုန္းေပၚကေန ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဆရာက ေႏြးေႏြးေထြးေထြးပဲ ဖုန္းထဲကေန သူရင္ဖြင့္ခ်င္တာေတြ၊ ေျပာခ်င္တာေတြကို ေျပာတတ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ကို ၂၄ ႏွစ္အတြင္းမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပန္ခြင့္ရေတာ့ ရတဲ့ ဗီဇာေလး ၅ ရက္အတြင္း ေနာက္ဆံုး ျပန္မယ့္ရက္မွာ ဆရာလူထုစိန္ဝင္းကို ေတြ႕ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ အတိုင္း ေလဆိပ္မဆင္းခင္ ဆရာ့ကို ဝင္ေတြ႕ ဂါရဝျပဳပါတယ္။ အဲဒါက ေဖေဖာ္ဝါရီ လဆန္းတုန္းကပါ။

ဆရာကေတာ့ ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္နဲ႔ ေမာေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို လက္ကာျပၿပီး ခဏေစာင့္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာက ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ လက္ရွိ အစိုးရရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဆိုတာေတြကို မယံုေသးတဲ့အေၾကာင္း၊ အရင္တုန္းက အစိုးရ အဆက္ဆက္မွာလည္း ဒီလိုပဲ တံခါးေတြကို ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္လိုက္၊ ဖ်က္လိုက္ ျဖစ္ခဲ့ေပါင္းမ်ားၿပီ ဆိုၿပီး ဆရာက ေျပာတာပါ။

“ဆရာကေတာ့ သူတို႔ကို မယံုဘူး” လို႔ ဆရာႀကီးက ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာပါတယ္။

ဆရာ့ကို သေဘာက်ေလးစားတာက ဆရာဟာ အရင္ စစ္အစိုးရကိုလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ေဝဖန္သလို၊ အတုိက္အခံ ပါတီေတြကိုလည္း မညႇာမတာ ေဝဖန္ ေထာက္ျပတတ္ပါတယ္။

သတင္းစာ ဆရာ ဆိုတာမ်ိဳးက ႏွစ္ဘက္စလံုးကို မ်က္ႏွာမလိုက္ဘဲ ေဝဖန္ေထာက္ျပႏုိင္မွ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ေလးစားခ်စ္ေၾကာက္တာ၊ တခါတေလ မုန္းတီးတာကိုပါ ခံရတတ္တာ သတင္းစာဆရာ ေကာင္းေတြရဲ႕ သဘာဝပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူက သူ႔အလုပ္ကို သူလုပ္တာကိုး။ ဘက္တဘက္ကို မလိုက္ဘဲ၊ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ မေရးဘဲ၊ Mouthpiece အလုပ္မခံဘဲ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေထာက္ျပေရးသားတာ သတင္းစာဆရာေကာင္းေတြရဲ႕ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာလက္ေဆာင္ ေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲက “ပန္းတိုင္က ဘာလဲႏွင့္ အျခားေဆာင္းပါးမ်ား” မွာ ဆရာက အခုလို ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ “မွန္တာေရးရင္ မုန္းတယ္” တဲ့။ “ေလွ်ာ့ေရးလို႔မရသလို ပုိေရးလို႔လည္း မရပါဘူး၊ ေဖာ့ေရးလို႔ မရသလို ဖိေရးလို႔လည္း မရပါဘူး” တဲ့။ “သတင္းသမားဆိုတာ အျဖစ္အပ်က္ကို၊ ေခတ္ကို မွတ္တမ္းတင္သူသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ကို အမွန္အတုိင္း ေျပာသူ၊ ေရးသူ၊ မွတ္တမ္းတင္သူကေတာ့ အမွန္ကို ရင္မဆိုင္ရဲသူတုိင္းက မုန္းတာ ခံရၿမဲျဖစ္တယ္” တဲ့။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ သတင္းစာသမားဟာ ျပည္သူ႔ ဝန္ထမ္းျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာက ေျပာခဲ့တာပါ။

ရွင္ႀကီးဝမ္းလည္း ဝင္ခဲ့၊ ရွင္ငယ္ဝမ္းလည္း ဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေခတ္ကို ပါးပါးနပ္နပ္ လိမ္လိမ္မာမာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုလည္းဆရာရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာက ႏုိင္ငံတကာ အေရးေတြကိုလည္း ေရးျပတယ္။ အေမရိကန္ သမၼတ အိုဘားမားရဲ႕ ေပၚလစီကိုလည္း မညႇာမတာ ေဝဖန္တယ္။ လူငယ္ေတြကို အသိပညာေပးတယ္။

ဆရာ့ရဲ႕ ၂၀၀၉ – ၂၀၁၀ ဝန္းက်င္က ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကို ျပန္ဖတ္ရင္ ေဒါသသံေတြပါတယ္၊ မခ်ိတင္ကဲ အသံေတြ ပါေနတယ္။ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေဇာ ေစတနာေတြ အျပည့္နဲ႔ စာဖတ္သူေတြကို နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ဆင္ဆာဆိုတာကို ဆန္႔က်င္ၿပီး တင္ျပ ေရးသားခဲ့တာ ေတြ႕ရ၊ ဖတ္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကာလက စစ္အစိုးရရဲ႕ အေျခခံဥပေဒကို အတင္းအက်ပ္ အတည္ျပဳ ၿပီးခါစ၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ကာလေတြပါ။ ဆရာ့ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္ၿပီး က်ေနာ္ ၿပံဳးမိပါတယ္။

ဆရာ့ေဆာင္းပါးထဲေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္စားစရာ ေခါင္းစဥ္ခြဲေလးေတြထဲမွာ “ရက္တိုသင္တန္းတက္ၿပီး ဆရာႀကီးလုပ္သူ” တဲ့ … “ဇီးကြက္စီးပြာေးရး” တဲ့ … “စာနယ္ဇင္းသမား ဆိုတာ ႏုိင္ငံေရးသမား မဟုတ္ဘူး” တဲ့ … “ျပင္ညာယွိ” တဲ့ … “မင္းဆရာ ေယာင္ေယာင္ မလုပ္နဲ႔” တဲ့ … “ကိုဖိုးသိ (Mr. Know all) ဂိုက္ဖမ္းေနေလ့ရွိၾကတယ္တဲ့ …။ ဆရာက အလႊာအသီးသီးက အေရာင္မ်ိဳးစံုနဲ႔ ေနထုိင္တဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပက ျမန္မာေတြကို ေဝဖန္ျပထားတာပါ။

ဆရာ့ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြက စာေပစိစစ္ေရးရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔ စာဖတ္သူေတြ လက္ထဲ မေရာက္တာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္သာ ရွိမယ္ဆိုရင္၊ ဆရာသာ အသက္ထင္ရွား ရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္ ဆရာႀကီး ေရးမယ့္ ေဆာင္းပါးေတြကို ျမန္မာျပည္က သတင္းစာ ပရိသတ္ေတြ အမ်ားႀကီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖတ္ခြင့္ ရမွာပဲလို႔ေတာ့ ေတြးမိပါတယ္။

ဆရာဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပည္တြင္းစစ္၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေခတ္ စနစ္ဆိုးရဲ႕ ေအာက္မွာ သတင္းစာဆရာဘဝကို ခံယူၿပီး တိုက္ပိတ္ခံ၊ ကၽြန္းပို႔ခံၿပီး ေသတဲ့အထိ မိမိယံုၾကည္ရာကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆို ေရးသားဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ သတင္းစာ ဆရာႀကီးတဦးပါ။

ဆရာ ေလျဖတ္ေဝဒနာ ခံစားရၿပီး ေအာက္စီဂ်င္ဗူးနဲ႔ အသက္ရႈေနရတဲ့ အခ်ိန္ေနာက္ပိုင္း ဆရာက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေျခအေနကို မ်က္ေျချပတ္မခံဘဲ ႀကိဳးစားၿပီး ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကလည္း အမ်ားအျပားျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာဟာ အိမ္ေပၚမွာပဲ ေအာက္စီဂ်င္ဗူးနဲ႔ အသက္ဆက္ေနရေတာ့ လက္ေတြ႕နဲ႔ ကင္းကြာေနၿပီး ဆရာ့ရဲ႕ ေဆာင္းပါးတခ်ိဳ႕ဟာဆိုရင္ လူတခ်ိဳ႕၊ အုပ္စုတခ်ိဳ႕ ေျပာခ်င္တာေတြကို ေျပာေပးထားတာဆိုတဲ့ ေဝဖန္သံ တခ်ိဳ႕လည္း က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာရွိတုန္း ၾကားခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာဟာ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးသူ၊ သတင္းေတြကို ျမတ္ႏုိးသူ၊ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာခဲ့သူ၊ လူငယ္ေတြကို တိုးတက္ႀကီးပြား ေစလိုသူလို႔ ယံုၾကည္ၿပီး ဆရာ့ကို ေလးစားပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ သတင္းစာ စာနယ္ဇင္းေလာကကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း သံုးေလးဆယ္ အတြင္း ဆရာခံစား ခဲ့ရတဲ့ ေဝဒနာလိုပဲ အသက္ဆက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ အျမင္ေတြ၊ အာေဘာ္ေတြကို ဆင္ဆာျဖတ္ေတာက္ သူေတြဟာ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့သူေတြပါပဲ။

ဆရာျမင္ခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ၊ ျပည့္ဝတဲ့ သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္ရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုေတာ့ ဆရာျမင္သြားခြင့္ မရလိုက္ပါဘူး။

ဒီေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ဆရာဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ေအာင္ သူ႔ရဲ႕ သတင္းစာပညာနဲ႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ တြန္းတင္ ေပးခဲ့တဲ့ သတင္းစာ ဆရာႀကီး တဦးျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ တပည့္ေတြ၊ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြသာ မကဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း ဆရာ့ကို ဂုဏ္ျပဳသင့္ပါတယ္။ 

burma.irrawaddy.org/archives/12708