နားလည္ျခင္း မိုတိမ္

အရွင္ကုသလသာမိ (ေပ်ာ္ဘြယ္)
(၁)
ဒီေန႔ ေလအေတာ္သာပါသည္။ တစ္ေန႔ခင္းလံုး ပူထားေပမယ့္ ညေန ေလႏုေအးေတြေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္က ခပ္ေအးေအးေလး ျဖစ္ေနသည္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ အျဖဴေရာင္တိမ္လိပ္မ်ားေဘးတြင္ အမည္းေရာင္တိမ္မ်ား စိုးမိုးေႏွာက္ယွက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ နယ္က ဆရာသမားေရာက္လာမယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ဆရာသမားက ကားဂိတ္ေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္မည္ဆိုလို႔ ဖုန္းလိုင္းမိတဲ့ေနရာေလးကေန ဘယ္မွ မေရြ႕ရဲ။ ည ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ မိမိတည္းခိုရာ ေက်ာင္းသို႔ ဆရာသမား ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဆရာသမားကို ရွိခိုး၀တ္ျပဳၿပီး နယ္က ရာသီဥတုအေျခအေန၊ စီးပြားေရးအေျခအေနႏွင့္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားအေၾကာင္း ေထြရာေလးပါး ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ စကားေျပာရင္း သတိထားၾကည့္ေတာ့ ဆရာသမားထံတြင္ မိမိကို ဆံုးမေျပာၾကားစရာမ်ား သယ္ေဆာင္လာပံုရသည္။
(၂)
“ကဲ ကဲ အဲဒါေတြ အသာထားပါအံုး။ မင္းကိစၥကို ေျပာမလို႔၊ ဟိုေန႔က ဖိုးေမာင္ရဲ႕ သားဦးဇင္း ရြာကို ေရာက္လာတယ္။ မင္း ေရးတဲ့ စာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ယူလာတယ္။ မင္း စာေတြ ေရးထားတာေတာ့ ငါ အားေပးပါတယ္။ ေရးပါ။ ဒါေပမယ့္ ….”
ဆရာသမားက ဒါေပမယ့္ဆိုၿပီး ရပ္ေနသည္။ စကားလံုး ေရြးေနပံုလည္း ရသည္။ “ဒါေပမယ့္ … ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဘုရား”လို႔ ဆိုေတာ့မွ
“မင္း မဟနအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ကိစၥေလကြာ၊ ငါ စိတ္မေကာင္းဘူး။ မင္း ေရးထားတာေတြက သိပ္ကို တင္းမာလြန္းမေနဘူးလား”
“တင္ပါ …. တင္းမာေနပါတယ္ဘုရား”
“ေအး … အဲဒါေျပာတာေပါ့ကြ …. ”
ဆရာသမား စကားမဆံုးခင္မွာ သီရိလကၤာက ျပန္ေရာက္ၿပီး အတူတည္းေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း သုတ ေရာက္လာသည္။
“ေအး … အဲဒါ ေျပာတာေပါ့ကြ …။ မင္း အေနနဲ႔ ငရဲႀကီးမွာ မေၾကာက္ဘူးလား။ ဟိုကြာ … မဟနထဲမွာ သိကၡာသမာဓိရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြလည္း ပါတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ မင္းမွာ အျပစ္ေတြ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ပါ”
ထိုစဥ္ အနားေရာက္လာတဲ့ သုတကလည္း ၀င္ေျပာသည္။ “ဟုတ္တယ္ဘုရား … တပည့္ေတာ္လည္း အဲဒါေျပာမလို႔။ ကိုယ့္လူ ေက်းဇူးရွင္ေတြထဲမွာ မဟနအဖဲြ႕၀င္ ဆရာေတာ္ေတြလည္း ပါတယ္ေလကြာ။ ကိုယ့္လူ ဆရာသမားေတြကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ မဟနမေကာင္းေၾကာင္း ေျပာခ်င္ရင္ ဘယ္ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဘယ္လို၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လို စသျဖင့္ ကိုယ့္လူ ေျပာေပါ့။ တစ္ဖဲြ႕လံုးႀကီးကိုေတာ့ အဆိုးခ်ည္း မေျပာနဲ႔ေလကြာ၊ အဲဒါေတာ့ ငါ သေဘာမက်ဘူးကြာ”
“ေအး … ဟုတ္တယ္ သုတေရ … မင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အဲ့လုိေလးေတြ ေျပာျပေပးအံုးမွေပါ့၊ ဒီေကာင္က လုပ္လိုက္ရင္ တဇြတ္ထိုးခ်ည္းပဲ”
ဆရာသမားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္ေျပာခြင့္မရွိေအာင္ကို အတိုင္အေဖာက္ညီညီ ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးေနခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ စီကာပတ္ကံုး ေျပာၿပီးေသာအခါ “တပည့္ေတာ္အလွည့္ေရာက္ၿပီလားဘုရား”ဟု ေမးမိသည္။
“ေအးပါ … ေအးပါ၊ မင္းက ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ၊ ငါ့ကို စကားနာထိုးအံုးမလို႔လား၊ မင္း စကားတတ္တိုင္း ငါ့ကို စကားနာမထိုးနဲ႔ေနာ္၊ ငါ ပင္ပန္းေနၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာပါ၊ ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ”
“စကားနာမထိုးပါဘူး ဘုန္းႀကီးဘုရား၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ ေျပာၿပီးၿပီဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္လည္း ေျပာခ်င္တာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ေမးတာပါ”
“ေအးပါ … ေအးပါ၊ ေျပာ ေျပာ”
“တင္ပါ … ဘုန္းႀကီး အခုလို တပည့္ေတာ္အတြက္ စိတ္ပူေပးတာ၊ သူငယ္ခ်င္းအေနနဲ႔ ကိုယ့္ကို အခုလို ေထာက္ျပေ၀ဖန္ေပးတာ တပည့္ေတာ္ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္။ ၀မ္းလည္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပည့္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာက ဘုန္းႀကီးတို႔ တပည့္ေတာ္ကို နားမလည္တာပဲ။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ စာေတြရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကို ေသခ်ာမဖတ္မိတာပဲ။ တစ္ဖက္ကေတာ့ ဒါကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ပုဂၢိဳလ္ တစ္သီးပုဂၢလကို အေလးထားေလ့ရွိၾကတယ္။ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္တာနည္းတယ္။ လုပ္ရင္လည္း မေအာင္ျမင္တာ မ်ားတယ္။ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု တည္ေထာင္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ပါ၀င္တဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြက အဓိက မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအဖဲြ႕အစည္းက ဘာေတြ လုပ္ေဆာင္လိုက္သလဲဆိုတဲ့အခ်က္ကသာ ပဓာနက်တယ္။ ဒါကို သိပ္မသိၾကဘူးဘုရား။
ဥပမာ စားေသာက္ကုန္ ထုတ္လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီတစ္ခု ဆိုပါေတာ့။ ဒီကုမၸဏီက လူေတြကို ဒုကၡျဖစ္ေစတဲ့၊ လူေတြကို ေဘးဥပါဒ္ျဖစ္ေစတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ ထုတ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလိုဆိုရင္ အဲဒီကုမၸဏီကို ဘုန္းႀကီး ဘယ္လို ေျပာမလဲဘုရား၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ ဒကာႀကီးက ဘုရားဒကာႀကီးကြ၊ စိတ္သေဘာထားလည္း ေကာင္းတယ္ကြ၊ အလွဴအတန္းလည္း သိပ္ရက္ေရာတာပဲ၊ ဟို ကုမၸဏီကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့သူဆိုရင္လည္း ငါ့တပည့္ေလးကြ၊ စိတ္သေဘာထားလည္း ျပည့္၀တယ္လို႔ ေျပာမလား၊ ”
“အိုး … ဒါကေတာ့ကြာ၊ … အဲဒီကုမၸဏီ မတရားေၾကာင္း၊ ဖ်က္သိမ္းသင့္ေၾကာင္း ေျပာရမွာေပါ့”
“မွန္လိုက္တာဘုရား …၊ ဒီလိုဆို တပည့္ေတာ္ စကားကို ဆက္လို႔ ရပါၿပီဘုရား၊ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဟို ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ စိတ္သေဘာထားျပည့္၀တာကိုပဲ ေျပာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူးဘုရား”
“ေအာင္မယ္ .. ေစ်းကိုင္ေနျပန္ၿပီ၊ ေျပာမွာသာ ဆံုးေအာင္ေျပာစမ္းပါကြာ”
“နည္းနည္းေပ်ာ့တဲ့ ဥပမာေလး ထပ္ေပးခ်င္တယ္ဘုရား၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက သိပ္ကို ဒုန္းေ၀းလြန္းလို႔ပါ”
“ေဟ့ ေဟ့ မင္းက ငါ့ကိုပါ ေဆာ္ခ်င္ေနပလားကြ” ဆရာသမားက ထေအာ္သည္။
“တပည့္ေတာ္ ေျပာၿပီးၿပီပဲ။ ဘုန္္းႀကီး ေစတနာကို နားလည္ပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္အတြက္ စိုးရိမ္ေပးတာ ၀မ္းသာပါတယ္လို႔၊ တပည့္ေတာ္ ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြ ေဆာ္ရတာကို ၀ါသနာမပါဘူးဘုရား။ တစ္သီးပုဂၢလျဖစ္တဲ့ လူဆိုတာ ဘယ္သူမွ အမွားမကင္းၾကဘူးဆိုတာကို နားလည္ပါတယ္ဘုရား။ ဘုန္းႀကီးလည္း မေကာင္းတာေတြ ရွိမွာပဲ၊ တပည့္ေတာ္မွာလည္း ရွိမွာပဲ၊ လူတိုင္းကိုယ္စီ အားနည္းခ်က္ေတြေတာ့ ရွိမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးမေကာင္းေၾကာင္းဆိုတာေတြက ဘယ္လိုမွ မၿပီးဆံုးတဲ့အရာေတြလို႔ တပည့္ေတာ္ သေဘာပိုက္ထားပါတယ္။
အမ်ားျပည္သူကို ထိခိုက္ေနတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းဆိုရင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ေျပာမွာပဲ။ အဲဒီအဖဲြ႕ထဲမွာ ဘယ္သူပါတယ္ဆိုတာကို တပည့္ေတာ္ မၾကည့္ဘူးဘုရား”
“ေအးပါကြာ … မင္း ေစာေစာက ေျပာတာကို ဆက္စမ္းပါ၊ မင္းေျပာတဲ့ နည္းနည္းေပ်ာ့တဲ့ ဥပမာဆိုတာ ဘာလဲကြ”
“ဥပမာေပါ့ဘုရား …၊ ပုဂၢလိကစာသင္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီေက်ာင္းက ခေလးေတြကို သမိုင္းအမွားေတြ သင္ေပးမယ္၊ ဘာသာသာသနာအက်ိဳး၊ တိုင္းျပည္အက်ိဳး ဘာအတြက္မွ အက်ိဳးမရွိတဲ့ သခၤန္းစာအမွားေတြ သင္ေပးေနတယ္ ဆိုပါစို႔…၊ အဲဒီေက်ာင္း မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ၀ိပႆနာသမားႀကီးကြ၊ တရားသမားႀကီးကြ၊ လူေတာ္ႀကီး၊ ဟို စာသင္ျပေနတဲ့ ဆရာမႀကီးဆိုရင္ ငါနဲ႔သိတယ္၊ သူလည္း လူေတာ္ပဲ၊ စိတ္ထားလည္း ျဖဴစင္တယ္လို႔ ေျပာမလား”
“အာ … အဲ့လိုဆိုရင္ေတာ့ တရားသမားမကလို႔ ဘာသမားႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေက်ာင္း မေကာင္းတာ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာမွာေပါ့ ေမာင္ကုရ”
“ဒါဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးနဲ႔တပည့္ေတာ္နဲ႔ စိတ္သေဘာထားခ်င္း တူသြားၿပီ။ တခ်ိဳ႕က ကုမၸဏီက စားေသာက္ကုန္ေတြ ေဘးဥပါဒ္ျဖစ္ေစတာကို ေျပာမယ့္အစား ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ သေဘာထားေကာင္းတာကို ေျပာခ်င္ၾကတယ္၊ ေက်ာင္းမေကာင္းတာကို ေျပာမယ့္အစား ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး တရားသမားျဖစ္တာကိုပဲ ေျပာခ်င္ၾကတာဘုရား”
“ေအး … ဟုတ္သကြ၊ ေအး ေအး၊ မင္း ေျပာမယ့္ဟာ ဆက္ေျပာပါအံုး”
ဆရာသမား၏ စကားသံတြင္ နားလည္မႈသံေလးမ်ား ၾကားရသျဖင့္ ပိုအားတက္လာခဲ့သည္။
“တပည့္ေတာ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ဒီလိုပဲဘုရား။ အခု မဟနအဖဲြ႕ဆိုပါေတာ့ …။ မဟနဆရာေတာ္ဆိုတာေတြက အမ်ားႀကီးဘုရား။ အဲဒီထဲကမွ ဘယ္ဆရာေတာ္ကေတာ့ စာရိတၱေကာင္းတယ္။ မွန္ရာကို ဆံုးျဖတ္တယ္။ မွန္ရာဘက္က ရပ္တည္တယ္၊ ဘယ္ဆရာေတာ္က ေငြေပးရင္ တရားသည္ျဖစ္ေစ၊ မတရားသည္ျဖစ္ေစ ဆံုးျဖတ္တယ္။ မွားမွားမွန္မွန္ အဓိကမဟုတ္၊ ေငြရေရးသာ အဓိကပဓာန။ အခ်ိဳ႕လည္း ရွိမွာေပါ့။ ၾကားေန၀ါဒ။ တပည့္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက မဟနရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တစ္ခုကို ေ၀ဖန္ျပတိုင္း သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ထူး၀ိေသသေတြကို တပည့္ေတာ္ ထည့္ေျပာ၊ ထည့္ေရးေနရမွာလားဘုရား …..
မဟနက ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုဟာ မဟနအဖဲြ႕ႀကီး တစ္ဖဲြ႕လံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္ဘုရား။ အၿပီးသတ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်ခင္၊ မထုတ္ျပန္ခင္ကေတာ့ မဟနအဖြဲ႕ထဲမွာ သေဘာတူသူေတြ၊ မတူသူေတြ ရွိမွာပဲဘုရား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးထြက္လာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ မဟနအဖဲြ႕ထဲမွာ ရွိေနသူအားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္လို႔ ေျပာရင္ ဘုန္းႀကီး ျငင္းမလားဘုရား”
“ေအးကြ … အဲဒါေတာ့ ဘယ္ျငင္းလို႔ ရမလဲ။ မဟနက ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့စာဟာ မဟနအဖဲြ႕တစ္ခုလံုး တာ၀န္ရွိတာေပါ့”
“တင္ပါ့ဘုရား …. ။ ဥပမာေပါ့ …။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲဘုရား။ ၀ီရသူကို ေထာင္ခ်တာေတြ စသျဖင့္ေပါ့။ တစ္ခုေလာက္ပဲ ထုတ္ျပမယ္ဘုရား။ ဦးသုမဂၤလ တရားေဟာပိတ္တယ္ဆိုပါစို႔။ ဘာလို႔ ပိတ္သလဲ။ သူေဟာတဲ့တရားက ျပည္သူေတြကို စိတ္ႏွလံုး မခ်မ္းေျမ့ေအာင္၊ တိုင္းျပည္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္၊ တပည့္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ မ်က္ႏွာငယ္ရေအာင္၊ သို႔မဟုတ္ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာ ဆုတ္ယုတ္ေအာင္ လုပ္ေနသလား။ ဘုန္းႀကီး လိုက္ေမးၾကည့္ပါ။ ဦးသုမဂၤလတရားေတြဟာ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာကို ပ်က္စီးေစသလားဆိုတာကိုေပါ့။ ဘုန္းႀကီးလည္း ဦးသုမဂၤလတရားေတြကို အားရေနတဲ့သူပဲ။ ဒါကို မဟနက သူ႕ကို တရားေဟာခြင့္ ပိတ္တယ္။ ေျပာစရာေတြက အမ်ားႀကီးဘုရား။ ဒါေလးကိုပဲ စဥ္းစားရင္ သိႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
တပည့္ေတာ္က ဦးသုမဂၤလရဲ႕ တရားကိုပဲ ၾကည့္တာဘုရား၊ ဦးသုမဂၤလ ဘာျဖစ္တယ္ညာျဖစ္တယ္ဆိုတာက တပည့္ေတာ္ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ဦးသုမဂၤလရဲ႕ ကိစၥပဲ။
ေနာက္ၿပီး ဘုန္းႀကီး ကိုယ့္ေတြတစ္ခုကိုပဲ တပည့္ေတာ္ ေလွ်ာက္ပါ့မယ္။ ေရႊနတ္ေတာ္ေက်ာင္းေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္တို႔နယ္မွာ စိတ္၀မ္းေတြ ကဲြၾက။ လူငယ္ေတြ ရန္ျဖစ္ၾကနဲ႔။ ဒီေက်ာင္းက တရား၀င္ေက်ာင္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥကို မဟနတိုင္ေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုး ေငြေတြ ကုန္လိုက္ၾကတာ။ ဘုန္းႀကီးတို႔ဘက္က မွန္ေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးတို႔ကိုယ္တိုင္ ဒီမဟနေတြကို လာဘ္ထိုးၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ပထမေတာ့ ဘုန္းႀကီးတို႔ အႏိုင္ရတယ္ေလ။ ႏိုင္တာမွ မဟန ၄၇-ပါးစံုညီ အစည္းအေ၀းကကို အႏိုင္ဆံုးျဖတ္ေပးခဲ့တာမလား။ ဒီအမႈက ဒီလိုပဲ ၿပီးခဲ့သလားဘုရား”
“ငါ့ခြီးမွတဲ့ ….။ အဲဒီကိစၥကေတာ့ ငါလည္း မေက်နပ္ဘူး။ ၄၇-ပါးစံုညီအစည္းအေ၀းက ဆံုးျဖတ္ေပးၿပီးသားကိုကြာ၊ ဟိုဘက္က ေငြထပ္လိုက္ၿပီး အမႈကို ျပန္စေတာ့ ငါတို႔ဘက္ကလည္း ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားအမႈဆိုၿပီးေတာ့ သြားၿပီး လာဘ္မထိုးေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ငါတို႔ ရႈံးသြားျပန္တယ္”
“ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီး မွန္းၾကည့္ပါလား။ ဘုန္းႀကီးတို႔လို မတရားဆံုးျဖတ္ခံရတဲ့ အမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားလိုက္မလဲ။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားလိုက္မလဲ။ ဒါက ဘုန္းႀကီး ကိုယ္ေတြ႕ပဲေလ”
“ဒီေတာ့ တပည့္ေတာ္ ေလွ်ာက္ပါရေစ … ၊ ဒီအမႈတစ္ခုကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ေျပာၾကည့္မယ္။ တပည့္ေတာ္အေနနဲ႔ မဟန မတရားဘူး၊ လာဘ္စားတယ္လို႔ ေျပာရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဟိုဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ သိကၡာသမာဓိရွိတယ္ ဘာညာနဲ႔ ေျပာရမလားဘုရား”
“အင္း … အဲဒါကေတာ့ ဒီအမႈလိုဟာမ်ိဳးေတြၾကည့္ ေျပာရရင္ေတာ့ မဟန မတရားဘူး၊ လာဘ္စားတယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့ ေမာင္ကုရာ”
“ဒါကေတာ့ ဘုန္းႀကီး ကိုယ္ေတြ႕ေပါ့။ ဘုန္းႀကီးလည္း ဒိထက္ ပိုဆိုးတဲ့ မတရားမႈေတြ ေတြ႕ဖူးမွာပါ။ အခု တပည့္ေတာ္ ကိုယ္ေတြ႕တစ္ခုကို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ေျပာခ်င္တယ္ဘုရား။ ၾကားဖူးတာေတြ တစ္ဆင့္စကားေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္ဘုရား။ တစ္ေန႔က ေက်ာင္းအမႈတစ္ခုမွာ မတရားခံေနရတဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးနဲ႔ေတြ႕လို႔ လိုက္ၾကည့္တယ္ဘုရား။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြဘုရား … အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္တယ္ဘုရား။ အမႈသြားအမႈလာအေၾကာင္းကို ေသခ်ာမစံုစမ္းဘဲ ေငြအေၾကာင္းပဲ ေျပာတယ္ဘုရား။ အဲဒီထဲက အဆိုးဆံုးဆရာေတာ္ကေတာ့ အမွန္အမွားးးးးကို ဘာမွ မစီစစ္ဘဲနဲ႔ - မင္းတို႔ ငါ့ကို သိန္း ၁၀၀ ေပး၊ အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေစရမယ္ - လို႔ ေျပာတယ္ဘုရား။ ဒီေတာ့ - တပည့္ေတာ္တို႔ အဲဒီေလာက္ေငြေတာ့ မရွိဘူးဘုရား - လို႔ဆိုေတာ့ - အခု မင္းတို႔ ျဖစ္ေနတ့ဲေက်ာင္းက သိန္းေထာင္ခ်ီတန္ေနၿပီ၊ ေထာင္ျမင္ရင္ ရာစြန္႔ရတယ္ကြ - လို႔ ေျပာတယ္ဘုရား။ ဘုန္းႀကီးစဥ္းစားၾကည့္ပါဘုရား။ ဟေကာင္ သုတ ကိုယ့္လူ ငါေျပာတာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ မင္းဘယ္လို ခံစားရလဲ၊ ေျပာစမ္းပါ”
“ေအးကြာ … မင္းစကားၾကားရေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ၊ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲကြာ၊ အဲဒီဆရာေတာ္က ဘယ္သူလဲကြ”
“ကိုယ့္လူ အဲဒါေတာ့ ငါမေျပာဘူး။ ဟိုဆရာေတာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ညာလိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ငါေျပာဖို႔ ၀ါသနာမပါဘူး။ လူအဖဲြ႕အစည္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရဟန္းအဖဲြ႕အစည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအဖဲြ႕အစည္းက မတရားဘူးဆိုရင္ အဖဲြ႕အစည္းထဲက လူေတြရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြကို ထည့္မေျပာဘဲ အဖဲြ႕ကိုပဲ ဦးတည္တာ သဘာ၀က်တယ္။ ငါ ႀကိဳက္တယ္။
ကိုယ့္လူမွာ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းရွိတယ္၊ အမႈျဖစ္တယ္ဆိုပါစို႔၊ ကိုယ့္လူက မွန္ရဲ႕သားနဲ႔ ေငြမေပးႏိုင္လို႔၊ လာဘ္မထိုးႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းေပးရတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္လူ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။ မဟနထဲက ဆရာေတာ္အခ်ိဳ႕ရဲ႕ သိကၡာသမာဓိဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ခ်ီးမြမ္းရင္း ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းေပးႏိုင္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္လူအမႈကို ဆံုးျဖတ္တဲ့ မဟနေတြကို မတရားဘူးလို႔ ေျပာမလား။
မဟနဟာ တကယ္ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီလို မတရားမႈေတြကို ကိုယ္တိုင္ ကြင္းဆင္းေလ့လာၿပီး လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမရွိဘဲ မွန္ရာကို ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္ရမွာေပါ့။
ငါေျပာခ်င္တာက ငါ့ကို မေကာင္းျမင္ေနသူေတြ၊ မဟနမေကာင္းတာေတြကိုေျပာလို႔ ငါ့ကို အျမင္ကပ္ေနသူေတြ၊ မဟနဘက္က နာေပးေနသူေတြကိုပဲ (ဒီေနရာကတစ္ဆင့္) ငါေျပာခ်င္တယ္။ မဟနဟာ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္တယ္၊ မွန္ရာကို ဆံုးျဖတ္တယ္၊ လာဘ္မစားဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ငါ ဒီစာေတြကို တစ္သက္လံုး ဆက္မေရးေတာ့ဘူး၊ မဟနအဖဲြ႕မွာ အဲဒီလို မတရားတာေတြ ရွိေနတာကို လက္မခံဘူးဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ စံုစမ္းပါ။ စံုစမ္းလို႔ ငါ ေျပာတာေတြ မွားေနတယ္ဆိုရင္ ငါ့လည္ပင္းကို လာျဖတ္ပါ။ ကုသလသာမိဆိုတဲ့ ကိုယ္ေတာ္က ဘယ္ကိုမွ ထြက္မေျပးပါဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တယ္”
“ေအးပါ … ေအးပါ …. ေမာင္ကုရာ၊ မင္းကို ငါနားလည္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ကြာ မင္းက ငါ့တပည့္ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္၊ ညီေလးဆိုလဲ ဟုတ္တယ္။ မင္းဘ၀ တက္လမ္းမွာ ဆူးခလုတ္ေတြ မ်ားေနမွာစိုးလို႔ပါ”
“တင္ပါဘုရား … တပည့္ေတာ္ စကားေတြကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ေပးတဲ့အတြက္ ဘုန္းႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား”
(၃)
ဆရားသမားႏွင့္ စကားေျပာၿပီးလို႔ ေက်ာင္းအျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ ေလႏုေအးေလးက ဆီးႀကိဳေနသည္။ ၀င္ေလကို အားရပါးရ႐ႈ႐ႈိက္လိုက္ၿပီး ထြက္ေလကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း မႈတ္လႊတ္လိုက္ေသာအခါ ရင္ထဲမွာ ေပါ့သြားသည္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အျဖဴေရာင္ တိမ္လိပ္မ်ားအၾကားတြင္ ညေနကတည္းက ေတြ႕ခဲ့ေသာ အမဲေရာင္တိမ္လိပ္အခ်ိဳ႕ ရွိေနေသးသည္ကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ အျဖဴေရာင္တိမ္လိပ္ေလးမ်ားက ပိုမိုထူထပ္ေနေသးသည္ဟု စိတ္ထဲခံစားၾကည့္မိသျဖင့္ ေပ်ာ္လို႔ရသည္။ “အမွန္တရား”ဟု စိတ္ထဲက ေရရြတ္လိုက္ေသာအခါ တိမ္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားက စံပါယ္ပြင့္ေလးမ်ားလို ေဖြးလို႔ ၀ဲလို႔ က်လို႔ ေနခဲ့သည္။       myanmar in singporeမွကူးယူတင္ျပသည္