စ ကား အေျခ အ တင္ ေဆြးေႏြးျခင္း ဟူ သည္

''ဆရာညိဳလားခင္ဗ်ား'' ''ဟုတ္ပါတယ္'' ''ဆရာဘယ္ေရာက္ေနလဲ'' ''ေနမေကာင္းလို႔ အိမ္မႇာပဲနားေနတယ္။ ဘယ္သူလည္းခင္ဗ်ာ'' ''မင္းစိုးဦးပါဆရာ ေမာ္လၿမိဳင္တုန္းက ဆရာ့တပည့္ပါပဲ။ ဆရာ့ဆီ ေဆြးေႏြးစရာေလးေတြ ရႇိေနလို႔။ ဆရာ့ဆီ လာလို႔ရမလား'' ''ရပါတယ္ ဆရာလည္း အားေနတာပါပဲ'' တစ္နာရီခန္႔အၾကာတြင္ မင္းစိုးဦးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ေပါက္ခ်လာသည္။ သူ႔ကုိ ကြၽန္ေတာ္ အနည္းငယ္မႇတ္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေမာ္လၿမိဳင္ေကာလိပ္တြင္ မြန္စာေပႏႇင့္ ယဥ္ေက်းမႈအသင္း ဥကၠ႒တာ၀န္ကိုယူထားစဥ္ သူသည္အသင္းတြင္ အမႈေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ''ဆရာ ညစာစားပြဲမႇာေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းတစ္ခု ကြၽန္ေတာ္စီဒီနဲ႔ ကူးထားတာရႇိတယ္။ အဲဒါဆရာ ဒီမႇာ ဖြင့္ၾကည့္ရေအာင္'' ''ေအးေကာင္းသားပဲ'' ကြၽန္ေတာ္က မြန္စာေပယဥ္ေက်းမႈ ညစာစားပြဲတြင္ ႏႇစ္စဥ္ စကားေျပာရပါသည္။ ထိုစကားမ်ားအနက္ မင္းစိုးဦးကူးလာေသာ စီဒီမႇာ အမႇာစကားကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ၾကားရသည္။ ထိုစကားမ်ားကို အမႇတ္တရ ေရးျပလိုသည္။ ''စာေပက အေရးပါတယ္။ စာေပကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းရင္ ယဥ္ေက်းမႈကိုပါ ထိန္းၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆက္ဆံေရးက အေရးႀကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တို႔တစ္ေတြဟာ မြန္၊ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ စကားေတြကို မျပတ္ေလ့လာၾကရမယ္။ ဒီတြက္ သင္တန္းေတြ အေရးႀကီးတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေလးစားဖို႔ဟာ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။ သမိုင္းမႇာ ျပန္ၾကည့္ရင္ မြန္နဲ႔ျမန္မာ ႏႇစ္အၾကာႀကီး အႀကိမ္ႀကိမ္ စစ္ပြဲျဖစ္တယ္။ ဒီအတြက္ ျပည္သူေတြပဲ ပင္ပန္းၾကတယ္။ အမ်ားက နစ္နာၾကတယ္။ ဒီ စစ္ပြဲေတြမရႇိေအာင္ ဘာလုပ္လို႔ရလဲ။" ကြၽန္ေတာ္ေခတၲနားၿပီးမႇ ဆက္ေျပာပါသည္။ ''ႏႇမေပးၾကတယ္။ သမီးေတြ ေပးၾကရတယ္''(ရယ္ၾကသည္) ''ဒါမႇ အမ်ဳိးေတာ္ၾကမႇာကိုး။ တစ္ကမၻာလံုးဟာ ဒီလိုအမ်ဳိးေတာ္ၾကတာပါပဲ။ တို႔ဘီလူးကၽြန္းမႇာ ဒီလိုပဲ မြန္ကျမန္မာယူ ၊ ျမန္မာက ကရင္ယူ၊ ကရင္က မြန္ယူေပါ့။ မင္းတို႔မုဒံုတို႔ သံျဖဴဇရပ္တို႔ ေရးတို႔မႇာလည္း ဒီလိုပဲ မဟုတ္လား''(ရယ္ၾကျပန္သည္)'' ဒီလိုနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ေရး ရတာပါပဲ၊ ဘယ္သူမႇ စစ္မတိုက္ခ်င္ၾကဘူး။ ခုလည္း ဘုရင္မင္းေခါင္လက္ထက္မႇာ စစ္ပြဲေတြ ေျပၿငိမ္းၾကဖို႔ မင္းေခါင္ကို ရာဇဓိရာဇ္က သမီးေတာ္တလေမေက်ာ္ကို ေပးတယ္။ မင္းေခါင္ကလည္း သူရဲ႕ႏႇမေတာ္ မင္းလႇျမတ္ကို ေပးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းထားလဲ'' (အားလံုးတိတ္သြားသည္။ ျပံဳးသူေတြက ျပံဳးေနသည္)“ ''ကဲ မင္းတို႔ မယံုၾကမႇာစိုးလို႔ ဦးဖိုးက်ားရဲ႕ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္ ရာဇ၀င္ဖတ္စာကို အကိုးအကားလုပ္ဖို႔ ဆရာယူလာတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ဖတ္ျပမယ္''ကြၽန္ေတာ္စာအုပ္ထုတ္ကာ ဖတ္ျပပါသည္။ ''ေခါင္းစဥ္က မြန္မင္းႏႇင့္ျမန္မာမင္း ေစ့စပ္ေရးတြင္ ေလွ်ာက္တင္ခ်က္တဲ့။ မြန္မင္း ရာဇဓိရာဇ္ႏႇင့္ ျမန္မာမင္း မင္းေခါင္တို႔ စစ္ျဖစ္ၾက၍ အတန္ပန္းၾကေသာအခါ ရာဇဓိရာဇ္က ျမန္မာႏႇင့္ မြန္မဟာမိတ္ျဖစ္ၾကလွ်င္ မည္သည့္ရန္သူမွ် မႏႇိပ္စက္ႏိုင္ရာ ထို႔ေၾကာင့္ မဟာမိတ္ျပဳသင့္သည္။ ယခု ငါ့သမီးေတာ္တလေမေက်ာ္လည္း ေရႊနန္းရႇင္အပါးရႇိေလၿပီ။ ငါႏႇင့္ ေရႊ နန္းရႇင္ႏႇမေတာ္ မင္းလႇျမတ္ကို စံု ဖက္ေတာ္မူပါဟု ေစလာ၏'' ''မင္းေခါင္သည္လည္း ဘိုးရာဇာႏႇင့္တိုင္ပင္ေသာ္ အလြန္သင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္သည္ႏႇင့္ ဘိုးရာဇာကိုပင္ ႀကီးၾကပ္ေဆာင္ရြက္ေစ၏။ မြန္တို႔ျပည္ ကာလိယၿမိဳ႕တြင္ လက္ထပ္တဲ့ နန္းေဆာက္၍ ရာဇဓိရာဇ္ႏႇင့္ မင္းလႇျမတ္တို႔ စံုဖက္ေတာ္မူၾက၏။ မင္းလႇျမတ္ကို သုပဘာေဒ၀ီဟု သမုတ္ေတာ္မူ၏။ ''ဒါက ပထမပိုဒ္'' ''ဒုတိယ အပိုဒ္က၊ ျမန္မာပညာရႇိႏႇင့္ မြန္ပညာရႇိလို႕ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားတယ္။ ကဲဆက္ဖတ္မယ္'' ''ထို႔ေနာက္ ဘိုးရာဇာႏႇင့္ မြန္ပညာရႇိ အမတ္ႀကီးသီဟပေတ့တို႔ ေတြ႔ဆံု စကားေျပာေဟာၾကသည္ကို လူအမ်ား လာေရာက္နားေထာင္ၾက၏။ သီဟပေတ့က အသက္ငယ္၍ ေနရာအနိမ့္ကေနၿပီးလွ်င္ မိမိယူေဆာင္လာေသာ ၾကံျဖဴကို ဘိုးရာဇာအား ဆက္ကပ္၏။ ၿပီးမႇ အရႇင္မင္းရာဇာ ေလာကတြင္ သမီးကညာၾကံပညာရႇိ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏စကား ဤသံုးပါးသည္ အတုမရႇိေသာ အရသာသံုးပါးဟုေဗဒင္က်မ္းမ်ားတြင္ ဆိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ပါးျဖစ္ေသာ ဤၾကံကို အလြန္သံုးေဆာင္ေစလိုပါ၍ ဆက္ကပ္ပါသည္ဟု'' ဆိုေပ၏။ ဘိုးရာဇာသည္လည္း ေပးသည္ကို မပယ္အပ္ဟု စားေလ၏။ သို႔စားရာတြင္ အဖ်ားကစ၍ စားေလ၏။''အရႇင္မင္းရာဇာ ပညာရႇိႀကီးျဖစ္ပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ၾကံကို အဖ်ားက စ၍ စားပါသနည္း'' ''ငါသည္ ေဗဒင္က်မ္းကိုမႇီ၍ တေရြ႕ေရြ႕ အရသာတိုး၍ တိုး၍ခံစားလိုေသာေၾကာင့္ အဖ်ားကစ၍ စားေပသည္'' ''မင္းရာဇာ ဘုရားတရားေတာ္အရ ေကြးေသာလက္မဆန္႔ခင္ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္ အနိစၥျဖစ္တတ္စြာ၏။ အရသာေကာင္းတည္ရာသို႔ မေရာက္မီ အနိစၥျဖစ္ဘိမူကား အရသာကို မခံစားရဘဲ မရႇိပါသေလာ'' ''သီဟပေတ့ ငါကား ေဗဒင္နီတိမွ်ကိုသာ မႇီ၍ စားသည္။ သင္ကား ဘုရားတရားေတာ္ကိုမီ၍ ဆိုသည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ငါ့စကားထက္ သင့္စကားက ပိုမိုသင့္ျမတ္လႇေပ၏ ''ထိုအခါ သီဟပေတ့သည္ ေၾသာ္ ငါကားအတုမရႇိေသာ ပညာရႇိသူေတာ္ ေကာင္းကို ေတြ႔ၾကံဳရေပသည္တကားဟု ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္စြာ မိမိကြမ္းစားေသာ ေရႊအုပ္တစ္ရားငါးဆယ္ခုတ္ကို ကြမ္းႏႇင့္တကြ မင္းရာဇာအား ပူေဇာ္ဦးတိုက္၍ ဤသို႔လည္း ဆို၏။ အရႇင္မင္းရာဇာ၊ ပညာရႇိသက္သက္အခ်ဳိ႕သည္ မိမိတို႔ဆိုမိေသာ စကားကိုအႏိုင္ရရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကံဖန္၍ မဟုတ္မႇန္သည္ကိုပင္ ဟုတ္မႇန္သည္ ဆိုေလၿမဲျဖစ္သည္။ အလြန္ အ႐ံႈးခံခဲ၏။ မင္းရာဇာကဲ့သို႔ ပညာရႇိ သူေတာ္ေကာင္းကိုကား အကြၽႏ္ုပ္တို႔ အလြန္ေတြ႔ၾကံဳခဲပါသည္။ စင္စစ္ေသာ္ကား မင္းရာဇာ၏စကားကို အမႇားမယူရေပ။ သံုးစြဲ႐ိုးျဖစ္၍ လံုးလံုးပယ္ထိုက္သည္ မဟုတ္ပါ။ တရားေတာ္ႏႇင့္ ကြဲလြဲ႐ံုမွ်ကိုသာ ကြၽႏ္ုပ္ဆိုလိုပါသည္ဟု ဆို၏။ ဘိုးရာဇာကလည္း “သီဟပေတ့ ေလာက၀တ္ႏႇင့္ ဓမၼ၀တ္တို႔တူညီေသာ ေနရာလည္းရႇိ၏။ မတူညီေသာ ေန ရာလည္း ရႇိ၏။ ကမၻာေလာကကို လင္းေစႏိုင္ေသာ ေနမင္းသည္ ၀ါးလံုးေခါင္းအတြင္း၌ မလင္းႏိုင္ကာမွ်ျဖင့္ အေရာင္အ၀ါမရႇိဟု ဆိုရအ့ံေလာ။ ငါသည္ ေဒ၀ဒတ္အား နိဗၺာန္ကို မေပးတတ္ဟုဆိုကာမႇ်ျဖင့္ ဘုရားသခင္သည္ နိဗၺာန္ကို မေပးတတ္ဟု ဆိုရအံ့ေလာဟု ဆိုေပ၏။ ဤသို႔လႇ်င္ ပညာရႇိႏႇစ္ဦးသည္ တစ္ေယာက္ေက်းဇူးကို တစ္ေယာက္ဆိုလ်က္ ခ်စ္ၾကည္စြာ ေျပာေဟာၾကေလသတည္း။ မင္းစိုးဦးက ဒီဗြီဒီကို ရပ္လိုက္သည္။ 'လူေတြဟာ အတၲႀကီးတယ္ ဆရာ၊ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့။ သူတို႔လည္း လူပဲ၊ ေျပာမႇားဆိုမႇားတာ ရႇိတတ္တာပဲ။ ကိုယ္မႇားတဲ့အခါ ပိုေကာင္းတာ ဘာရႇိလဲဆိုတာကို လက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ သူမ်ားလုပ္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေကာင္းတာကို မေကာင္းဘူးလို႔ ဆိုေနသူ ေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ခုေခတ္ပိုဆိုးတာေပါ့'  . . . ''ကြၽန္ေတာ္အဲဒါကို အရမ္းသေဘာက်တယ္ဆရာ။'' ''ဘယ္ေနရာလဲ'' ''ပညာရႇိသက္သက္အခ်ဳိ႕သည္ မိမိတို႔ ဆိုမိေသာစကားကို အႏိုင္ရရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကံဖန္၍ မဟုတ္မႇန္သည္ကိုပင္ ဟုတ္မႇန္သည္ ဆိုေလၿမဲျဖစ္သည္။ အလြန္အ႐ံႈးခံခဲ၏။ ဆိုတဲ့ေနရာပါ ဆရာ'' ''အင္း၊ေကာင္းတယ္ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳက္တာလဲဆိုတာရႇင္းပါဦး'' ''လူေတြဟာ အတၲႀကီးတယ္ဆရာ၊ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့။ သူတို႔လည္းလူပဲ၊ ေျပာမႇားဆိုမႇားတာ ရႇိတတ္တာပဲ။ ကိုယ္မႇားတဲ့အခါ ပိုေကာင္းတာ ဘာရႇိလဲဆိုတာကို လက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ သူမ်ားလုပ္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေကာင္းတာကို မေကာင္းဘူးလို႔ ဆိုေနသူေတြ အမ်ား ႀကီးပါပဲ၊ ခုေခတ္ ပိုဆိုးတာေပါ့'' ''ဟုတ္ပါတယ္။ အတိုက္အခံေတြဆိုရင္လည္း အစိုးရလုပ္သမွ်အားလံုးကို ဆန္႔က်င္တာ သူတို႔ရဲ႕ မူ၀ါဒလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဘိုးရာဇာနဲ႔ သီဟပေတ့စကားကိုေတာ့ နမူနာထားသင့္တယ္'' ''ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒါကို ေျပာတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမႇာတိုင္း ရင္းသားလူမ်ဳိး ၁၃၅ မ်ဳိးေလာက္ ရႇိတယ္။ တိုင္းရင္းသားတိုင္းမႇာ ပညာေတာ္သူေတြ အမ်ားႀကီးရႇိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အႏိုင္လိုခ်င္သူေတြ ရႇိတယ္။ မာနေတြ ထားၾကသူေတြ ရႇိတယ္'' ''ေအးကြ၊ လႊတ္ေတာ္ထဲကို ေရာက္ၾကတဲ့အခါ အေခ်အတင္ ေျပာရတာေတြရႇိလာတယ္။ ဒီအခါ စကားေျပာစြမ္းရည္ေကာင္းသူေတြက တစ္ပန္းသာတယ္'' ''ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ စကားေျပာေကာင္းတဲ့သူေတြက စကားေအာင္တတ္ပါတယ္'' ''ဆရာၾကားဖူးတာ တစ္ခုရႇိတယ္။ ဆရာႀကီးေဒါက္တာလႇေဘ ေျပာတာပါ'' ''လန္ဒန္တကၠသိုလ္က ျမန္မာစာပါေမာကၡ ေဒါက္တာလႇေဘလား ဆရာ'' ''ဟုတ္တယ္ကြ၊ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာလႇေဘဟာ ပင္စင္ယူၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္မႇာ လာေရာက္အေျခခ် ေနထိုင္တယ္။ သူလန္ဒန္မႇာ ပါေမာကၡလုပ္စဥ္က ေအာက္စဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္က အေရႇ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈေလ့လာေရး အသင္းတစ္သင္းက သူ႔ကိုဖိတ္တယ္။ ဆရာလည္း သြားၿပီးေဟာ ေျပာတယ္။ ကြင္းျပင္မႇာပါ။ အဲဒီပြဲကုိ လာေရာက္သူေတြ ရာဂဏန္းေလာက္ပဲ ရႇိတယ္။ အဲဒီထဲမႇာ စက္ဘီးနဲ႔လာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ေယာက္ ဆရာႀကီးေဟာေနစဥ္မႇာပဲ ေရာက္လာတယ္။ ဆရာႀကီးက ေဟာေျပာေနတာျဖစ္လို႕ပရိသတ္အားလံုးကို ျမင္ေနရတယ္။ ဆရာႀကီးက ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း ေဟာေျပာတယ္။ ေဟာေျပာပြဲအၿပီးမႇာ အိႏၵိယသား တစ္ေယာက္က ဆရာႀကီးေဟာေျပာတာကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ ဆရာႀကီးက ေျဖပါတယ္။ ဘယ္လိုေျဖေျဖ အဲဒီလူက လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမႇာ ေစာေစာက စက္ဘီးနဲ႔လာတဲ့ မိန္းကေလးက ကြၽန္မေျဖလို႔ရမလားဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးက ေျဖပါလို႔ေျပာတယ္။ ဒီအခါ မိန္းကေလးက လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ရႇင္းျပလိုက္ေတာ့ ေစာေစာက အတြန္႔တက္ေနတဲ့ အိႏၵိယသားဟာလည္း လက္ခံသြားတယ္တဲ့။ ပြဲၿပီးေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလးက ဆရာႀကီးကို လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူဘယ္သူလဲသိလား၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပါပဲတဲ့။ အင္း ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ'' ''ဟုတ္တယ္ကြ၊ စကားေျပာစြမ္းရည္ဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္။ ဒီစြမ္းရည္နဲ႔အတူ လိုတာက စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းေတြေပါ့ကြာ။ သီဟပေတ့ေျပာသလို ပညာရႇိသူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ဖို႔က အ ေရးပိုႀကီးတယ္ေလ။ သူမႇန္လား ကိုယ္မႇန္လားဆိုတာထက္ အလုပ္ ျဖစ္ဖို႔ သိပ္ကို အေရးႀကီးတယ္။ အထူးသျဖင့္တို႔လို အစိုးသစ္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းကို ခ်ီတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့အခါေတြမႇာေပါ့ကြာ'' ''ကြၽန္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္တယ္ဆရာ၊ ပညာရႇိသူေတာ္ေကာင္းေတြ လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ဖို႔ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။'' www.weeklyeleven.com/index.php?option=com_