Kuala Lumpur Time
၁၉၆၂ခုႏွစ္ မတ္လ(၂)ရက္ေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႔၀င္၁၇-ဦးပါ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက စစ္ အာဏာသိမ္းလိုက္ပါတယ္။ မတ္လ(၉)ရက္ေန႔မွာေတာ့ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာသံုးရပ္စလံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း လက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီး အဲဒီ မတ္လ ၂-ရက္ေန႔ကိုလည္း ေတာင္သူလယ္သမားေန႔အျဖစ္ ဖံုးကြယ္ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းတပ္လိုက္ပါ တယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားအစည္းအရံုးဆိုတာေတြ ေပၚေပါက္လာေပမဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားေတြအတြက္ ဘာတခုမွ အကာအကြယ္ အာမခံေပးတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူပိုင္သိမ္းဖို႔အတြက္ ဒီလိုမ်ိဳးလုပ္ျပ အစပ်ိဳးထားလိုက္တာက အဓိကအေၾကာင္းပါပဲ။
ေနာက္သံုးလအၾကာ ဇူလိုင္(၇)ရက္ေန႔မွာေတာ့ အစဥ္အလာႀကီးမားလွတဲ့ ဗကသ ေက်ာင္းသား သမဂၢအေဆာက္အဦးႀကီးကို ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ခိုေအာင္းေနတယ္၊ ႀကိဳးကိုင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္တင္ၿပီး မိုင္းခြဲၿဖိဳခ်ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ဒီအေဆာက္အဦးႀကီးထဲမွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ တရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာနီးပါး ေလာက္ ရိွေနပါတယ္။ ( က်ေနာ္သိထားသေလာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၁၇၁ ေယာက္ ရိွပါတယ္။) အရွင္ လတ္လတ္ မိုင္းခြဲ သတ္ျဖတ္ခံလိုက္ရတာပါပဲ။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းကာလကတည္းက ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ တပ္မေတာ္ရဲ့ သမိုင္းအမွားကို စတင္ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးလိုက္တဲ့ အျဖစ္သနစ္ပါပဲ။ အဲဒီကစ အေမွာင္ထုဖံုးလႊမ္းတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။
၁၉၆၃ခုႏွစ္ ဧၿပီလ(၁)ရက္ေန႔မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမွန္သမွ်ကို လႊတ္ေပးလိုက္ေၾကာင္း အေထြေထြလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အမိန္႔ ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၃-ဇူလိုင္လ(၁)ရက္ေန႔အထိ ၃-လ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သေဘာထားတရပ္ ေၾကညာမယ္လို႔ ႀကိဳတင္ ေရဒီယိုက ေၾကညာထားတဲ့အတိုင္း ၁၉၆၃ခုႏွစ္ ဇြန္လ(၁၁)ရက္ ည(၇း၄၅)မွာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး ကမ္းလွမ္းခ်က္တရပ္ကို ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီက ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ လူတိုင္းလိုလို အၾကားမ်ား လြဲသြားသလားလို႔ေတာင္ ထင္မိၾကပါတယ္၊
ေနာက္တေန႔ ေနာက္တေန႔ေတြမွာလည္း ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို မ်က္ႏွာစံုညီလုပ္မယ္လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေၾကညာတဲ့အတြက္ ျပည္သူ႔အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီး လူ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီးက ၀မ္းသာအယ္လဲ ႀကိဳဆိုေထာက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်က္က အာဏာရအစိုးရအဆက္ဆက္ဟာ တိုင္းျပည္ရဲ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြကို ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးနည္းနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ ေျဖရွင္းခဲ့တာ မရိွဘူး၊ ေျဖရွင္းခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵလည္း မရိွခဲ့ဘူးဆိုတဲ့အေပၚ လူထုက ေကာင္းေကာင္းေနာ ေက်ထားၿပီးသားဆိုတာ မီးေမာင္းထိုးျပလိုက္သလိုပါပဲ။
ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲၿပီး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ မ်က္ႏွာစံုညီေဆြးေႏြးမယ္ဆိုတဲ့အတြက္ အဲဒီကာလက ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု(ပမညတ)ကလည္း အခ်က္ငါးခ်က္ကို ၁၂-၆-၆၃ေန႔က ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
(၁) မ်က္ႏွာစံုညီေဆြးေႏြးေနစဥ္ အတိုက္အခိုက္မ်ား ႏွစ္ဘက္စလံုးမွ ရပ္ဆိုင္းထားရန္
(၂) ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို ရန္ကုန္တြင္ က်င္းပရန္
(၃) ဗဟိုႏွင့္ ဗဟိုခ်င္း ေဆြးေႏြးရန္
(၄) ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို ျပည္သူလူထုကို အသိေပးရန္
(၅) ကိုယ္စားလွယ္မ်ားရဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ လံုၿခံဳမႈကို အာမခံရန္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္ အင္အားစုေတြကို အာဏာရအစိုးရအဆက္ဆက္က အျပဳတ္တိုက္ေရးလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး တဘက္ကလည္း လက္နက္ခ်အည့ံခံေရးကို ေဇာင္းတင္းထားၿပီး ေတာတြင္းပါတီအဖြဲ႔အစည္းအားလံုးကို ေခ်မႈန္း၊ ေခါင္းေဆာင္ဟူသမွ်ကို တသိန္း၊ ငါးေသာင္း၊ သံုးေသာင္း၊ ႏွစ္ေသာင္း၊ တေသာင္းဆိုတဲ့ ဆုေငြထုတ္ၿပီး အထူးလုပ္ငန္းတရပ္အေနနဲ႔ သတ္ျဖတ္ခိုင္းခဲ့ၿပီး ၁၉၆၃ခုႏွစ္ ဇူလိုင္(၄)ရက္ေန႔မွာေတာ့ မဆလလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ စတင္ေပၚထြက္လာပါတယ္။
၁၉၆၄ခုမတ္လ(၂၈)ရက္မွာေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းစစ္အစိုးရရဲ့ “အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရး ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ေရးဥပေဒ” ေပၚေပါက္လာၿပီး ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ တဖြဲ႔ၿပီးတဖြဲ႔ ပ်က္ျပားကုန္ၿပီး ၁၉၆၇-၆၈ခုႏွစ္မွာေတာ့ ျပည္တြင္း မွာေရာ နယ္စပ္ေဒသေတြမွာပါ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ခဲ့တာ ဒီကေန႔ မ်က္ေမွာက္ကာလ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ဦးသိန္းစိန္ ႀကံ့ဖြတ္ အစိုးရအထိပါပဲ။
ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရေတြဟာ သူတို႔တြင္း အာဏာအေျပာင္းအေရႊ႕ တခုခုလုပ္ၿပီးရင္ျဖစ္ေစ၊ အႀကမ္းနည္းသံုး အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီး ရင္ျဖစ္ေစ အခုလိုမ်ိဳး လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္တို႔၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔ ဆိုတာကို ခရားေရလႊတ္ ဟန္ျပလုပ္ေလ့ရိွတယ္ဆိုတာကို အမွတ္ရသတိျပဳေစခ်င္ တာပါ။ ဒီလိုလုပ္ျပတဲ့အခါမွာလည္း တိုင္းျပည္နဲ႔လူထုကို အလုပ္အေကၽြးျပဳ ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းအစဥ္အလာႀကီးတဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ အာဏာရ အစိုးရေတြရဲ့ အသံုးေတာ္ခံကိရိယာတခုလို အသံုးခ်ခံရၿမဲျဖစ္ၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ကို မီးေမႊးတဲ့ ဓါးစာခံဘ၀ ေရာက္ခံရပါတယ္။ ျပည္သူေတြကို ဆန္႔က်င္ဖိႏိွပ္ရတဲ့ စနစ္ရဲ့သားေကာင္ဘ၀ သက္ဆင္းခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ အာဏာဆုပ္ကိုင္ အစိုးရအဆက္ဆက္ဟာ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးနဲ႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အေပၚယံဘန္းျပ အမယ္စံုအရြယ္စံု ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ လုပ္ ေဆာင္ေနေပမဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္ စစ္စစ္မွန္မွန္ လိုလားေလ့ မရိွၾကပါဘူး။
ျပည္တြင္းစစ္သက္တမ္း (၆၄)ႏွစ္ကိုၾကည့္ရင္ ဖဆပလအစိုးရကစ လို႔ အခု ႀကံ့ဖြတ္အစိုးရအထိ အာဏာရအစိုးရအဆက္ဆက္ဟာ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးနဲ႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာကို ဟုတ္တိပတ္တိ မယ္မယ္ရရ ဘာ တခုမွ အေလးအနက္ထား ေဖာ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။ ရိွခဲ့ပါတယ္လို႔ ေျပာရင္လည္း အေပၚယံဟန္ျပေလာက္သာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သမိုင္းကသက္ေသျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
ပစၥကၡ လက္ငင္းႏိုင္ငံေရးျဖစ္ေပၚမႈကို သံုးသပ္ၾကည့္ရင္လည္း ၂၀၀၈ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအရ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အတုအေယာင္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲက အရင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသိန္းစိန္ကို အရပ္၀တ္အစိုးရသစ္ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္အျဖစ္ ကင္ပြန္းတပ္ေပးလိုက္ၿပီး ၂၀၁၁ခုႏွစ္ မတ္လ(၃၀) ရက္ ေန႔မွာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊကပဲ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ရာထူးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မင္းေအာင္လိႈင္ဆီ တရား၀င္ လႊဲေျပာင္းေပးအပ္ခဲ့တာ အခု ဆိုရင္ အစိုးရသစ္သက္တမ္း (၁)ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။
၂၀၀၈ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အခန္း(၇) တပ္မေတာ္၊ ပုဒ္မ ၃၄၂အရ ကာလံုရဲ့ အဆိုျပဳ ေထာက္ခံခ်က္နဲ႔ ကာခ်ဳပ္ကို သမၼတဦးသိန္းစိန္က ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးရ မယ္လို႔ ျပ႒ာန္းထားေပမဲ့ တကယ္ကေတာ့ အရင္ နအဖစစ္အစိုးရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊက ကာလံုတခုလံုးရဲ့အေပၚမွာ ရိွေနတယ္ဆိုတာ ဒီလုပ္ရပ္က အတိ အလင္း သက္ေသျပလိုက္တာပါပဲ။
စစ္ဗိုလ္လူထြက္ေတြရဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္၊ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္တို႔ ဆိုတာလည္း ရိွလာ ၿပီျဖစ္ေပမဲ့ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ ေသနတ္သံေတြ ရပ္စဲသြားေအာင္ မလုပ္ေသးတဲ့အျပင္ ပိုမိုျပင္းထန္တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးကို ဆက္လက္ ေလာင္စာထိုး ေပးေနဆဲ ျဖစ္တာမို႔ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္တိုက္ပြဲမ၀င္တဲ့ လူမ်ိဳးစုရယ္လို႔ မရိွသေလာက္ပါပဲ။
စစ္မွန္တဲ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္ လိုလားတယ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲဖို႔ကို အရင္ဆံုးလုပ္ရမွာပါ။ အခု လတ္တေလာ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ေရးအဖြဲ႔အေနနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး၊ သေဘာတူလက္မွတ္ထိုးေရး ႀကိဳးပမ္းစဥ္ကာလမွာကို တျပည္လံုး အတိုင္းအတာေဆာင္တဲ့ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကို ေၾကညာမွသာ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုအားလံုးကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ ျဖစ္ေစမွာပါ၊
ဒါ့ျပင္ ေနာက္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အားလံုးကုိ ခၽြင္းခ်က္မရိွ ခ်က္ခ်င္း လႊတ္ေပးရမွာျဖစ္ၿပီး တင္းမာမႈကို ေပၚေပါက္ေစမယ့္ စစ္ဘက္ျပဳမႈလႈပ္ရွားမႈေတြကိုလည္း တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့ခ်သြားရမွာ ျဖစ္သလို ျပည္သူျပည္သားအားလံုးအတြက္ ေက်နပ္အားရ အက်ိဳးရိွေစမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အႀကိဳကာလတခု ေဖာ္ေဆာင္ေပးရင္ေတာ့ ယံုၾကည္မႈကို ပိုအားျဖစ္ လာေစမွာပါ။
ဒါ့ျပင္ ဒီလုပ္ေဆာင္မႈတိုင္းမွာ တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚ တေျပးညီ တသေဘာတည္း ဆက္ဆံဖို႔လည္း လိုေနပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေကအိုင္အိုဘက္က ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းတခုခုရဲ့ ေစာင့္ၾကပ္တဲ့ေအာက္မွာ ႏွစ္ဘက္ သေဘာတူလက္မွတ္ထိုးဖို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို အစိုးရဘက္က လက္မခံခဲ့ေပမဲ့ ကရင္နီ အမ်ိဳးသားတိုးတက္ေရးပါတီနဲ႔ အစိုးရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိယ္စားလွယ္ေတြ လိြဳင္ေကာ္မွာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၾကတုန္းကေတာ့ အေမရိကန္နဲ႔ အဂၤလိပ္သံအရာရိွေတြ အပါအ၀င္ UNHCR ကိုယ္စားလွယ္တို႔ပါ တက္ေရာက္ခြင့္ရိွခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုၾကည့္ရင္ အစိုးရရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္မႈေတြမွာ တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔အေပၚ ခြဲျခားသတ္ မွတ္ထားသလားဆိုတဲ့ သံသယအေတြးေတြ ၀င္ေစပါတယ္။
ဒါ့ျပင္ ေကအိုင္အိုက ေျပာတာ ရိုးရွင္းလွပါတယ္။ အပစ္အခတ္ရပ္ခ်င္ရင္ နဂိုတိုက္ပြဲမျဖစ္ခင္ အေျခအေနတုန္းကအတိုင္း တပ္ေတြ ျပန္ေရႊ႕ပါ၊ ထိုးစစ္အတြက္ ကခ်င္ျပည္နယ္ကို တက္လာတဲ့ တပ္ေတြကို ျပန္ရုတ္သိမ္းသြားပါ၊ တပ္ေတြ ျပန္မရုတ္သိမ္းရင္ေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနမွာပဲဆိုတာ ေျပာဆိုခဲ့ၿပီးျဖစ္ေပမဲ့ အစိုးရတပ္ေတြက မရုတ္သိမ္းပါဘူး။
အလားတူျပႆနာမ်ိဳး ကရင္ျပည္နယ္မွာလည္း ရင္ဆိုင္ရဖို႔ ရိွေန ပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔ ေကအဲန္ယူ အပစ္အခတ္ရပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးထားေပမဲ့ တပ္ေတြ ဘယ္လိုေနရာခ် ထားမယ္ ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ ေဆြးေႏြးၫိွႏိႈင္းတာ မလုပ္ရေသးပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေကအဲန္ယူ ဘက္က အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္ ျပန္လည္ပ်က္ျပားသြားႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးသား ပါ။
ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းအဖြဲ႔နဲ႔လည္း အပစ္အခတ္ရပ္ လက္မွတ္ထိုးထားေပမဲ့ ေလာေလာလတ္လတ္ ႀကီးမွာကို တိုက္ပြဲေတြက ပိုစိပ္လာေနတာဆိုေတာ့ အစိုးရရဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္း ေရးဆိုတာဟာ အသံက်ယ္ၿပီး အဆံမပါတဲ့ သႀကၤန္အေျမာက္မ်ိဳးလားလို႔ အေမးပုစၦာထုတ္ရမယ့္ အေျခ အေနမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။
ကခ်င္ဘက္က ေတာင္းဆိုသလို အစိုးရတပ္ေတြ မရုတ္သိမ္းေပးသေရြ႕ ႏွစ္ဘက္ေတြ႔ဆံုမႈဟာလည္း ခိုင္မာေရရာဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲလြန္းေနပါတယ္။ ႀကံ့ဖြတ္ အစိုးရတပ္ေတြက မရုတ္သိမ္းေပးတဲ့အျပင္ စစ္ေရးအရိွန္တိုးျမင့္မယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတြနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ျပေနတာကလည္း ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္ အေပၚ ထိခိုက္ညစ္ညမ္းေစတဲ့အျပင္ ဒါဟာ တပ္မေတာ္ရဲ့ သေဘာထားမ်ားလို႔ေတာင္ ေတြးထင္မိေစပါတယ္။
တကယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္မွာ တပ္မေတာ္ရဲ့ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈ အခန္းက႑ဟာ အင္မတန္မွကို အေရးပါတယ္ဆိုတဲ့ လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲ ဖိတ္ေခၚမႈကိုလည္း ျငင္းပယ္ရာက်ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြရဲ့ အတြင္းစိတ္မရိုးေျဖာင့္မႈဟာ ဘြားကနဲ အထင္းသားေပၚေနေတာ့မွာေပါ့။
ဒီလိုသာဆိုရင္ ျပည္ တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး အလားအလာဟာ ဘာမွမေရရာသလို ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာကလည္းပဲ ႀကံ့ဖြတ္အစိုးရသစ္ အရွည္ရပ္တည္သြားႏိုင္ဖို႔ စကားအျဖစ္ ပ်ားရည္နဲ႔ ၀မ္းခ်ေနတာမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
အခ်ဳပ္ကေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာဟာ ဒီမိုကေရစီေရး ဆိတ္သုဥ္းမႈ၊ တန္းတူညီမွ်မႈနဲ႔ ကိုယ့္ႀကမၼာ ကုိယ္ဖန္တီးခြင့္ အစရိွတဲ့ အေျခခံအေၾကာင္း တရားေတြက အရင္းခံျပႆနာျဖစ္တာေၾကာင့္ အခု ႀကံ့ဖြတ္အစိုးရသစ္ သမၼတႀကီးဦးသိန္းစိန္ရဲ့ လမ္းျပေျမပံုသံုးဆင့္နဲ႔ေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္မယ္ဆိုတာဟာ အရင္ အစိုးရအဆက္ဆက္ရဲ့ ေျပာေနက် ဆီသည္မလက္သုုတ္လိုု အဖန္တရာတျပီး ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေနတဲ့ စကားမ်ိဳးသာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အခု ႀကံ့ဖြတ္အစိုးရအထိ ဗမာ ျပည္အာဏာရအစိုးရအဆက္ဆက္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာကို စိတ္ကူးထဲေတာင္ ထည့္မထားဘူးဆိုတာ သမိုင္းအေတြ႔အႀကံဳအရ သင္ခန္းစာရယူ ေတြးၾကည့္ ျမင္ႏိုင္ေၾကာင္းပါ။
0 comments:
Post a Comment