ျမန္မာမေလးေတြ ျမန္မာနဲ႔ တူေစခ်င္

 ’လူမွာ အဝတ္၊ ေတာင္းမွာအကြပ္’.. တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့- အဲဒီ အဝတ္အေၾကာင္းေလး နည္းနည္း ေျပာပါရေစ။ လူနဲ႔ တိရစၧာန္ ကြာ ျခားခ်က္ထဲမွာ အဝတ္ဝတ္ျခင္း၊ မဝတ္ျခင္း လည္း ပါပါတယ္။ လူေတြက အသိတရား ရွိ ေတာ့ ရွက္ရမယ့္ အရာကို ရွက္ရေကာင္းမွန္း သိၾကပါတယ္။ ဖုံးရပါတယ္။ ဖိရပါတယ္။ တိရစာၧန္ေတြ ကေတာ့ ဒီလို အသိမ်ဳိးမွ မရွိတာ ေလ။ ခုတေလာ.. အေဖာ္အခြၽတ္ ေတြကို အလွလို႔ ထင္ၿပီး ဟိုေနရာေဖာ္၊ ဒီေနရာ ေဖာ္ေတြကို လူသူ စည္ကားရာ အရပ္ေတြ မွာ ေတာင္ ေတြ႕ေနရပါၿပီ။ ဘုရားေပၚကုိ ေပါင္ရင္းထိတိုေအာင္ ေဖာ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီတို နဲ႔ တက္ဖို႔ ႀကဳိးစားေနတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ဖူးတယ္။ ဘယ္သူက အျမင္ မေတာ္လို႔ မစလုိက္တဲ့ ပုဆိုးႀကီးမွန္း မသိဘူး။ ပတ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ပုဆိုးႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဟဟၿပီး ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္ လုပ္ျပေနေသး တယ္။ အထဲက သူဝတ္လာတဲ့ ေပါင္တိုကို ျမင္ေအာင္ ထင္ပါရဲ႕။ ႐ိုက္ခ်င္ လိုက္တာ။ စိတ္ထဲမွာ မိဘေတြက မဆုံးမ ဘူးလား။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက မေျပာဘူးလား။ မဟုတ္တာ လုပ္စားေနတဲ့ ေကာင္မေလးလား…ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အလွဆိုတာ ျပသင့္တဲ့အလွ ရွိသလို မျပသင့္တဲ့ အလွ ဆိုတာလည္း ရွိတယ္ လို႔ ေျပာျပခ်င္မိတယ္။
သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက ဝတ္ျပတိုင္း လိုက္ၿပီး အတုယူသင့္၊ မသင့္ ဆိုတာ စဥ္းစားရမယ္ ေလ။သူတို႔က သူတို႔အလုပ္ သူတို႔လုပ္ေနၾကတာ။ လမ္းမလယ္မွာ၊ ဘုရားမွာ အဲဒီလို ဝတ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြား မေနဘူး။ စစ္ႀကိဳေခတ္က ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ ေရးခဲ့တဲ့ ‘မ်ဳိးခ်စ္ေမာင္’ ဆိုတဲ့ ဝတၴဳတိုေလးကို သြားသတိရမိတယ္။ ပင္နီအက်ႌ၊ေယာ ထဘီ ဝတ္တဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား မ်ဳိးခ်စ္ေမာင္ေတြကို အျပင္က လူငယ္ေတြက လုိက္ၿပီး အတုခိုးၾကရတာ။ အခုေခတ္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ၊  ေက်ာင္းသူေတြ က သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြကို လိုက္အတုခိုးတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကြၽန္မ သင္ရတဲ့ အတန္းေတြ မွာ ႀကဳံရင္ ႀကဳံသလို ေျပာပါတယ္။ ‘ကြၽဲပါးေစာင္းတီး’ သလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလား လို႔လည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ စကားႀကီးဆ ယ္မ်ဳိးထဲက ‘ဆီပြတ္ က်ည္ေပြ႕နည္း’ အတိုင္း  ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေျပာပါတယ္။ ေျပာရမယ့္ တာဝန္က ဆရာမေတြရဲ႕ တာဝန္ မဟုတ္လား။ ဆရာ ေဖျမင့္ေရးတဲ့ ႏွလုံးသား အာဟာရ ရသစာ မ်ားထဲက ‘တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္ခု’ ဆိုတဲ့ စာေလး အတိုင္းအၿမဲ ႏွလုံးသြင္းမိ တယ္။ ၾကယ္ငါးေလး တစ္ေကာင္ အသက္ ရွင္ခြင့္ရေအာင္ ကမ္းေပၚတင္ေနတဲ့ ၾကယ္ငါးေတြကို ပင္လယ္ထဲ ေရာက္ၿပီး အသက္ျပန္ ရွင္ေအာင္ လုပ္ေပးေနတဲ့ သူလိုမ်ဳိးေပါ့။ တစ္ခါတေလ ေတာ့လည္း စဥ္းစားမိတယ္။ သူတုိ႔က အသက္ေကာ ျပန္ရွင္ခ်င္ၾက ရဲ႕လားလုိ႕။ ေျပာသာေျပာရ တာ၊ေျပာရင္း နဲ႔ေတာင္ အားမရွိခ်င္ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆက္ၿပီး ေတာ့ ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ခုဆို ထဘီရင္ ရွားလို အက်ႌ ပုံစံေတြ၊ ရေသ့ အက်ႌလို ပခုံး တစ္ဖက္ ေဖာ္ထားတဲ့ အက်ႌပုံစံ မ်ဳိးေတြကို ျမန္မ့ာ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတေလာကမွာ ေတာ္ေတာ္ ေလးေတြ႕ရတယ္။ ခ်က္ေဖာ္၊ ေပါင္ေဖာ္႐ုံ မကဘူး။ အားလုံးကို မပြင့္တပြင့္ ေဖာ္ျပခ်င္ တဲ့ပုံစံမ်ဳိးလို႔ ထင္တယ္။ လွလို႔ ေဖာ္ျပခ်င္တာ လား..လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ဖူးငုံ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ဟန္စုထက္ရဲ႕ ‘ေျပးလမ္းေပၚက ဖူးငုံ’ ဆိုတဲ့ က႑ေလး ဖတ္မိတဲ့အခါ ေဝမွ်ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ေဝးရာ Brown University,Providence, Rhode Island မွာ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ ေလ့လာေရး နဲ႔ စာေပ အႏုပညာ ဘာသာေတြ အထူးျပဳ သင္ၾကားေနတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္၂ဝ သာ ရွိေသးတဲ့ ‘သီရိမ်ဳိးေက်ာ္ျမင့္’ ေျပာတာ ေလးေတြကိုပါ။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သူေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ဗမာဆန္ဆန္ ေလးဝတ္ထားပါတယ္။ ဆံပင္ကို ႏွစ္စုခြဲၿပီး က်စ္ဆံၿမီး က်စ္ထားတယ္။ ဗမာေယာလုံ ခ်ည္ေလး ဝတ္ထားတယ္။ ကြၽန္မတို႔ခ်စ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနခဲ့ေပမယ့္ ဗမာလိုပဲ အၿမဲဝတ္တာထည့္ ေျပာခ်င္မိတယ္။ ၂ဝ၁၁ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ထုတ္ Reader Digest မဂၢဇင္းမွာ NORIKO OHTSU ေရးတဲ့ ‘MY FRIEND SUU’ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရတယ္။ စာေရးသူ က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေအာက္စဖို႔ တကၠသိုလ္ တက္ခဲ့တုန္းက သူငယ္ခ်င္းပါ။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိး ပါ။ (စာ-၁၂၄) My first sight of Suu was of a beautiful young girl pushing a pram,wearing longyi the Burmese national dress,similar to a sarong-her hair in a ponytail with a fringe hanging down over her forehead တဲ့။ အဲသလို ဝတ္ထားတာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး နဲ႔ တူေနပါတယ္တဲ့။ အသက္၂၉ႏွစ္ ဆိုတာကို စာေရးသူက မယုံဘူးတဲ့။
သီရိမ်ဳိးေက်ာ္ျမင့္ကို ေမးတဲ့ ဟန္စုတင္ ကိုလည္း ေလးစားမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို ပထမဆုံး ေရာက္လာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာတစ္ ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကို ေမးပါတယ္။
‘အခုက်ေတာ့ ျမန္မာေတြ အေနာက္ ႏိုင္ငံက အတိုင္း ဝတ္ေနၾကေတာ့ တအား အံ့ၾသမိပါတယ္။ ဆံပင္ ပုံစံေတြ ကလည္း အေရာင္မ်ဳိးစုံ၊ ဒီဇိုင္းမ်ဳိးစုံ ေကာက္ထား တာ ေတြေရာ၊ ေျဖာင့္ထား တာေတြေရာ ဆိုေတာ့ေလ။ ကြၽန္မ ျမန္မာျပည္ကို မလာခင္သိ ထားတာနဲ႔ အခု ျဖစ္ေနတာေတြက တအား ကြာျခားေနတယ္ေလ’(စာ-၈၆)
Modernization နဲ႔ Westernization ကြာျခားမႈ အေပၚေျပာသြားတာေလးကို ဒီကေန႕ ျမန္မာ လူငယ္ေတြကို ထပ္ဆင့္ညႊန္းခ်င္ပါတယ္။ ‘လူအမ်ားက ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္မႈမ်ဳိးကုိ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ တကယ္မွာေတာ့ Better Technology, Better Education, Better Rosource နည္းပညာသစ္ ၊အဆင့္ျမင့္ ပညာ ေရး၊ေကာင္းမြန္တဲ့ အရင္းအျမစ္ေတြ ရွိမွသာ လွ်င္ Modernization လို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္မွာ ပါ။ ႏိုင္ငံျခားက ေခတ္မီတဲ့ နည္းပညာ၊ ပညာေရး စတဲ့ အရင္းအျမစ္ေတြကို မယူႏိုင္ဘဲ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ကိုသာ ရၿပီး အထင္ႀကီးေနၾကတယ္။ ေကာင္းတာ ဆိုးတာကို မခြဲျခားႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီလုိ ယဥ္ေက်း မႈ ေျပာင္းလဲတာကို ပဲ ေခတ္မီ ေနၿပီလို႔ ယူဆေနၾကတယ္။ ဒါဟာ Westernization ပါ။ Modernization မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏွစ္ခု မတူတာကို မခြဲျခား တတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕က အတုခိုးတာေတြ မွားေနၾကတယ္။ အဓိကကေတာ့ ေၾကာ္ျငာေတြပါ ပဲ။ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုက ျမန္မာျပည္သူ အမ်ားစုကို ကိုယ္စားျပဳေနတာေလ။ ႏိုင္ငံျခားက စတိုင္ အတိုင္း အဝတ္အစားေတြကို လိုက္ဝတ္ႏိုင္ရင္ ေခတ္မီတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြ တိုးတက္ေျပာင္းလဲ ေနလဲဆိုတာကို ေလ့လာ မဆန္းစစ္ေတာ့ဘူး။ ေခတ္မီ တိုးတက္တယ္ ဆိုတဲ့အျမင္က လူလူခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပါပဲ။ ဆီြဒင္ႏိုင္ ငံမွာက လူမႈ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ၊ က်န္းမာေရး အသိ ပညာေပးမႈေတြ ရွိေတာ့ ေခတ္မီတိုးတက္ တာေပါ့’ (စာ-၈၇) လို႔ေျဖၾကားထားတာကို ဖတ္မိၾကရဲ႕လား… ေတြးမိပါတယ္။ ဖတ္မိ ရင္ေကာ ဘာကို ဆိုလိုသလဲ ဆိုတာ သိရဲ႕လား …စိတ္ပူမိပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေလးစား အားက်ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး အဲဒီလူရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး အဆင့္အတန္းကို အကဲ ခတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ဟာ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးကို အားက် အတုယူသင့္သလဲ..ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ အဆင့္အတန္းက ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။ ‘စကား စကားေျပာပါ မ်ားစကား ထဲက ဇာတိျပ’ သလို သူတို႔ရဲ႕ဝတ္ပုံ၊ စားပုံ၊ ေနထိုင္ ပုံေတြကလည္း ဇာတိျပတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသား၊ လူငယ္၊ လူရြယ္ေလးေတြ ေက်ာင္းသြားတဲ့ အခါ ပုဆိုး၊ လုံခ်ည္(ထဘီ) ဝတ္ရတာမ်ဳိး အထိ ကန္႕သတ္ ထားရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးဟာ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ေက်ာင္းသြားတဲ့အခါ ဘယ္လို အဝတ္အစားမ်ဳိး ဝတ္သင့္သလဲ သိရမွာပါ။ ဘုရားသြားတဲ့အခါ မလုံမၿခဳံ အဝတ္ အစားေတြ ဝတ္သင့္ရဲ႕လား…စဥ္းစားရမွာပါ။ လူၾကားသူၾကားထဲ ေရာက္မွ မျမင္သင့္ မျမင္အပ္တဲ့ အရာေတြကို ျမင္မွာစိုးလို႔ ဒူးကိုဆြဲဖုံးလိုက္၊ ေပါင္ကို ဆြဲဖုံးလိုက္ လုပ္ေန တာမ်ဳိးေတြဟာ အျမင္္မေတာ္လွပါဘူး။ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းလို႔ ၾကည့္ေနမွာပါပဲ။ မိန္းကေလးေတြ အရက္ ေသာက္တာကိုေတာင္ မွ ေကာင္း ခ်ီးေပးေနတဲ့ သူေတြ ရွိတယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြ အကုန္လုံး အရက္ေသာက္ၾကမယ္ ဆိုရင္ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္ မလဲ..လို႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံထက္ေတာင္ ဆိုးသြားမလားပဲ။ စိတ္မပူပါ နဲ႔..အခုလည္းပဲ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ေက်ာင္းလစ္ၿပီး ဘီယာဆိုင္ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ မၾကာခင္မွာ ေက်ာင္းသူေလးေတြလည္း ေသာက္ေတာ့မယ့္ အလားအလာ ရွိေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို ေသာက္ေနၾကၿပီလို႔ သိရတယ္။ သီရိမ်ဳိးေက်ာ္ျမင့္ ေျပာတဲ့ ေၾကာ္ျငာ တစ္ခုရဲ႕အစြမ္းပါပဲ …အေနာက္ႏိုင္ငံက လူေတြရဲ႕ ဝတ္ပုံစားပုံ ကို လိုက္အတုခိုးရတဲ့ ကိစၥက လြယ္တယ္ေလ။ သူတို႔လို နည္းပညာေတြ ၊ဥာဏ္ပညာေတြ တိုးတက္ေအာင္ လိုက္လုပ္ဖို႔က လြယ္မွ မလြယ္တာ..လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ႐ိုင္းပင္းကူညီ စိတ္ေတြ၊ စာနာစိတ္ေတြ ၊ေမတၱာ စိတ္ေတြ ထား ဖို႔ ဆိုတာက တကယ့္ လက္ေတြ႕မွာ သိပ္ခက္တာ မဟုတ္လား။ ခက္တဲ့ အရာကိုပဲ ခက္မွန္းသိ လ်က္နဲ႔ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံ လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္ လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္မ နားေထာင္ဖူးတဲ့ သီခ်င္း စာသားေလးကို ထပ္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္း ပါရေစ။ ‘ျမန္မာမေလးေတြ ျမန္မာနဲ႔ တူေစခ်င္’ ‘ျမန္မာမေလးေတြ ျမန္မာနဲ႔ တူေစခ်င္’
(မွတ္ခ်က္…ထုိစာသားကို သီခ်င္း ဆိုသည့္ အတိုင္း သံေနသံထားႏွင့္ဆိုရန္)

ရာသက္ပန္(ေတာင္ငူေဆာင္)

myanmar news nowမွကူးယူတင္ျပသည္