ဒုိ႕ဗမာေတြက ကုိယ္တုိင္ပဲ ဂုိးသြင္းခ်င္ၾကတယ္...

(design - http://www.courant.com)

စာေတြဖတ္ပါမ်ားလာေသာအခါ အေတြးက ေနာက္က ပါလာသည္။ 

ယခုတေလာ ဖတ္စရာေတြက အေတာ္ေလးကုိမ်ားပါသည္။ 

စာေရးဖုိ႕ အလ်င္မမီေအာင္ကုိပင္ ဖတ္စရာေတြကမ်ားသမုိ႕ မေနႏုိင္ မထုိင္ႏုိင္ေရးေသာ စာတုိေပစေလးမ်ားကုိပင္ မေရးႏုိင္ခဲ့ပါ။  

သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားကလည္း ဖတ္ရသည္မွာ အေတာ္ကုိမ်ားသည္။ 

စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရလာေသာအခါ လြတ္လပ္ျခင္းအေပၚ အေၾကာင္းျပဳျပီး တစ္ခ်ိန္က ေရးသားေဖာ္ျပခြင့္မရခဲ့သည့္အေရးမ်ားကုိ ေရးသားခြင့္ရလာသျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႕ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ ဖတ္စရာေတြက ပုိမ်ားလာပါသည္။ 

၈၈ အေရးေတာ္ပုံႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း ဖတ္ရေသာအခါ အေရွ႕က ေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ ကဲ့သုိ႕ေသာ စာအုပ္ၾကီးမ်ိဳးကုိ ဖတ္ခ်င္သည့္ အာသာက မေျပႏုိင္။ ေရးသားႏုိင္သည့္သူမ်ားကုိ ေရးသားေစခ်င္သည္။ 

သုိ႕ေသာ္ ေခတ္ကာလအရ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိေရးသားခြင့္ရျပီဟုဆုိတုိင္း တာ၀န္မဲ့ေသာ စကားမ်ား၊ စာမ်ား ေပၚထြက္လာမည္ကုိလည္း စုိးရိမ္မိပါသည္။ 

တာ၀န္ၾကီးမ်ားကုိ ထမ္းေဆာင္ေနၾကသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ မိန္႕ဆုိခ်က္မ်ားသည္ ကမၻာတည္သည့္ စကားမ်ိဳးေတြျဖစ္လာေခ်ျပီ။  

လူထုၾကားထဲပဲေျပာေျပာ၊ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမ်ားမွာပဲ ဆုိဆုိ စာတင္လာၾကျပီျဖစ္၍ စကားေတြလည္း ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာသင့္သည္ ဟုေအာက္ေမ့မိပါသည္။ 

မိန္႕ၾကားခ်က္မ်ားကုိ ေကာက္ႏုတ္ကာ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာထက္တြင္ စာလုံးအနီၾကီးမ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပထား သည္ကုိဖတ္ရေသာအခါ ၀ါက်အထားအသုိ ကၽြမ္းက်င္မႈအားနည္းေသာေၾကာင့္လား၊

 သုိ႕တည္းမဟုတ္ ျပ႒ာန္းေသာ ေစတနာကပင္ ပြဲဆူေစခ်င္ေသာစိတ္ေစတနာေၾကာင့္လား မသိ၊ 

ေျပာလုိသည့္အနက္အဓိပၸာယ္ကုိ မေရာက္ေစဘဲ ထင္ေရာင္ထင္မွားျဖစ္ေစေသာ သေဘာသက္ေရာက္ေနသည္ကုိလည္း ေတြ႕ရသည့္အခါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဖြယ္ျဖစ္သကဲ့သုိ႕ ညီညၸြတ္ေရးအတြက္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ျပဳရာက်ပါသည္။ 

စကားတစ္ခြန္း၏ အဓိပၸာယ္က တစ္ခါတစ္ခါ မည္မွ်တာသြားႏုိင္သည္ကုိလည္း စဥ္းစားေတြးခ်င့္သင့္ပါသည္။

 အေတြးရဲသည္၊ အေျပာရဲသည္ ဆုိတုိင္း ေကာင္းသည္မဟုတ္။ ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့၊ ရဲရဲေတာက္ ဘာမထီတုိင္းလည္း ေကာင္းသည္မဟုတ္။ 

ဇာတ္သမားစကားက ဇာတ္စင္ႏွင့္ သင့္ေတာ္သလုိ ဆရာ၊ ဆရာမစကားကလည္း စာသင္ခန္းႏွင့္ သင့္ေတာ္ပါသည္။ 

ဇာတ္သမားေပးသည့္ ဟာသကုိ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ အပ်င္းရယ္ ေျပပါေစေတာ့ဟု မေျပာေကာင္းသည္ကရွိသည္။ လူၾကားသူၾကား ႏုိင္ငံတကာအၾကား ေျပာသည့္စကားက တန္ဖုိးရွိရမည္။ 

အေမရိကန္သမတၾကီးလာစဥ္က သမတၾကီးဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ ေတြ႕စဥ္ ေျပာသည့္စကားကုိ သမတၾကီးက သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတစ္ခုတြင္ တုိင္းျပည္ အျမတ္ထြက္ေအာင္ ေတာင္းဆုိခဲ့သည္ ဟု ဆုိလုိက္ေသာအခါ  အျမတ္ထြက္ေအာင္ ဆုိေသာစကားထက္ ကုိယ့္တုိင္းျပည္အက်ိဳးရွိေအာင္ ဟု သုံးလုိက္လွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္းဟု   ေတြးမိပါသည္။

 ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ျမိတ္ခရုိင္၊ ကၽြန္းစုျမိဳ႕နယ္ မိန္႕ခြန္းေကာက္ႏုတ္ခ်က္တြင္လည္း က်မကုိ ႏုိင္ငံ့အာဏာလုိခ်င္လား တဲ့။ လုိခ်င္တယ္လုိ႕ က်မကေျပာလုိက္တယ္ .......... စသျဖင့္ ဖတ္လုိက္ရေသာအခါ ရင္ထဲတြင္ အမေလး တ လိုက္မိသည္က -  ဂ်ာနယ္ပညာရွင္မ်ားက ဒီေလာက္ကေလးကုိပဲ ေကာက္ႏုတ္ကာ စာလုံးအနီၾကီးမ်ားျဖင့္ ထင္ထင္ရွားရွားေဖာ္ျပခဲ့လွ်င္ ေျပာသူအတြက္ မေကာင္း။ ဖတ္ရသူကလည္း အက်ယ္ကုိမဖတ္္ ေခါင္းစည္းေလးဖတ္ကာ ေျပာခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေပေတာ့မည္။ အဲဒီ့ေနာက္ကလုိက္ျပီး ဂုိဏ္းဂဏေတြက ကြဲၾကျပဲဲၾကမွကုိ စုိးရိမ္မိပါသည္။ 

ဤအေတြးမ်ားျဖင့္သာ သမုိင္းအဆက္ဆက္က ကဲြၾကျပဲၾကသည္ကုိ စိတ္ေရာက္၍ သခင္တင္ျမ၏ ဘုံဘ၀မွာျဖင့္ကုိ ျပန္ဖတ္မိသည္။ 

ကၽြန္မ.. သမီးကုိ ေျပာေလ့ရွိေသာစကားရွိပါသည္။ သမီးက ေဘာလုံးပဲြၾကိဳက္သည္။ ဗမာဆုိလည္း ႏုိင္ေစခ်င္သည္။ 

ထုိအခါ ကၽြန္မက ေျပာလုိက္မိသည္ - ဒုိ႕ဗမာေတြက ကုိယ္တုိင္ပဲ ဂုိးသြင္းခ်င္ၾကတယ္... ဂုိးသြင္းႏုိင္ေျခကုိ ဖန္တီးမေပးခ်င္ၾကဘူး..ဟူ၍......။ 

http://blog.irrawaddy.org/2012/12/blog-post_2640.html