နာက်ဥ္ေစေသာ ကစားကြင္းမ်ား

က်ေနာ္သည္ အလြန္ အပ်င္းႀကီးေသာ အေကာင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ပ်င္းေသာကိစၥမ်ားကို ခ်ေရးျပရလွ်င္ စာမ်က္ႏွာအမ်ားႀကီး အလဟႆ ျဖစ္သြားႏိုင္သျဖင့္ အက်ယ္မရွင္းလိုေတာ့။ ပ်င္းေသာအေၾကာင္းအရာေတြက အသက္အရြယ္အရ အေျပာင္းအလဲ ရိွႏုိင္သည္။ ငယ္ငယ္က စြန္း၀ုခံုးလို၊ ရမ္ဘိုလို ဗီြဒီယိုဇာတ္လမ္းမ်ားၾကည့္ရမွာမပ်င္းေပမယ့္ အသက္ႀကီးလာေသာ အခုအရြယ္မွာလွည့္ေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ အသက္ၾကီးလာေသာ္လည္း မေျပာင္းမလဲ ပ်င္းျမဲ ပ်င္းလွ်က္ ပ်င္းဆဲကိစၥမ်ားမွာ က်က္စာမ်ားၾကည့္ရျခင္းႏွင့္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား အားကစားလုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။

အသက္ႀကီးလာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနေသာ က်ေနာ့္အတြက္ က်က္စာမ်ား အလြတ္က်က္မွတ္ရေသာ ဒုကၡမွလြတ္ကင္းလာေသာေၾကာင္႔ အ ေရးမႀကီး။ သို႔ေပသိ အသက္အရြယ္ရလာေလ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား တစ္ခုခုလုပ္သင္႔သည္ကို သိလာေလျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထိုအပ်င္းႀကီး ေသာကိစၥႀကီးမွာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္လာရသည္။

က်န္းမာေရး႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ၾကည့္၊ စိတ္ဖိစီးမႈေလ်ာ႔က်ဖို႔ဘဲၾကည့္ၾကည့္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားလုပ္ျခင္းသည္ အလြန္သင္႔ေတာ္မွန္း သိ သည္။ မုိးရြာသည္ေတာင္ တစ္သက္လံုးလိုလို လမ္းေလွ်ာက္မပ်က္ေသာ လူထုဦးလွ၊ ေရႊဥေဒါင္းႀကီးတို႔ထက္ မေလ်ာ႔ေသာအသိျဖင္႔ ကိုယ္ လက္လႈပ္ရွားလုပ္သင့္သည္ကို သိသည္။ အသိသည္ အသိျဖစ္သည္။ အလုပ္ မဟုတ္။ က်ေနာ္ကျဖင့္ ပ်င္းျမဲ ပ်င္းလ်က္ရိွသည္။

လူသည္ မိမိကိုယ္ကို အလြန္ေဖာ့ၿပီးေတြးေသာသတၱ၀ါျဖစ္သည္။ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ မိနစ္ ၃၀ ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရေသာ က်ေနာ့္အတြက္ အေတာ္ႀကီးပိုလွ်ံေသာ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈဟု သတ္မွတ္သည္။ လံုေလာက္သည္သာမက ပိုလွ်ံလြန္းသည္ဟုထင္ၿပီး က်ေနာ္႔ကို က်ေနာ္ အလြန္သနားသည္။

အသက္ရလာသည္ႏွင္႔အမွ် ေခါင္းမူးတာလိုလို၊ ေသြးတိုးတာလိုလို၊ ခါးေအာင့္တာလိုလိုျဖစ္လာၿပီး ဗိုက္ႀကီးပူလာတာကိုေတြ႔ေတာ႔ “ငါ အား ကစားတစ္ခုခုလုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္” ဟု ေတြးမိသည္။ “သူ႔ကြၽန္မခံၿပီ” “ က်န္စစ္မင္း” စသည့္ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ေလာကတြင္ ၀က္၀က္ကြဲ နာမည္ႀကီးၿပီး ေသာက္ေသာက္လဲ႐ႈံးေသာ ႐ုပ္ရွင္မ်ားၾကည့္ဘူးသည္။ ထို႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားထဲမွ ဗိုက္ပူက်န္စစ္သား၊ ေဖာသြပ္သြပ္ သူရဲေကာင္းေတြၾကည္႔မိၿပီး ႐ုပ္ျပလုပ္စားတဲ့သူေတြေတာင္ ဗိုက္ပူႀကီးေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ေသးတာ ငါက ဘာအေရးလဲဟု ေတြးမိျပန္သည္။

သို႔ေသာ္ တျမန္မေန႔ အလုပ္ပိတ္ရက္ အိပ္ရာထကတည္းက ေလးလံေနေသာ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ခႏၶာႀကီးကို ေပါ့ပါးလန္းဆန္းေစရန္အတြက္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုခုကို ညေနေတာ့လုပ္အံုးမွျဖစ္မည္ဟု ေတးမွတ္ထားလိုက္သည္။ ညေနေရာက္ေတာ႔ ေဘာင္းဘီတို၀တ္၊ ကင္း ဗတ္ဖိနပ္လဲကာ ေျပးမလို႔ဟုေျပာေသာ က်ေနာ့္ကို အိမ္ကလူမ်ားက လူနာတင္ကားနံပါတ္သိတယ္မို႔လားဟု ရြဲ႕ၾကသည္။ အပ်င္းႀကီးေသာ ဒင္းတို႔ကို ငပ်င္းက်ေနာ္က အထြန္႔တက္ျပန္ေျပာမေနဘဲ အိမ္နားက ေဘာလံုးကြင္းႀကီးထဲကို ထြက္ခဲ႔သည္။ ေလာကႀကီးမွာ လူေတြသည္ ငပ်င္းေတြႀကီးဘဲဟု တစ္နွစ္တစ္ခါ ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္ေသာ က်ေနာ္က အထက္စီးအေတြးႏွင့္ ေတြးေပးလိုက္သည္။

ေဘာလံုးကြင္းထဲေရာက္ေတာ႔ ဒီႏိုင္ငံငယ္ေလးမွာ က်န္းမာေရးလိုက္စားတဲ့သူေတြအေတာ္မ်ားသားဟု ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဘုစုခ႐ုအရြယ္မွ အစ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေသာ ဘိုးဘိုး၊ ဘြားဘြားအရြယ္မ်ားအထိ အရြယ္စံုေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ျဖည္းျဖည္းမွန္ မွန္ေျပးသူမ်ားရိွသည္။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး စကားတေျပာေျပာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူမ်ားလဲမရွား။ ပင္ပင္ပန္းပန္းျဖင္႔ ေဘာလံုးကန္၊ အျမန္ေျပး၊ အေလးမေနသူမ်ားလဲ အမ်ားသား။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ က်ေနာ္က ေဘာလံုးကြင္းႀကီးကို ႏွစ္ပါတ္ပတ္ေျပးအၿပီးမွာေတာ႔ အေတာ္ဖား သြားသည္။ အေၾကာေလွ်ာ႔ရင္း၊ ဟိုဟိုဒီဒီေငးရင္း ေရႊႏိုင္ငံႀကီးကို သတိတရရိွလာသည္။

ေခြၽးသံတရႊဲရႊဲ အားရပါးရ ခုန္ေပါက္ေဆာ႔ကစားေနေသာကေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး အိမ္က ကေလးေလးေတြကို အမွတ္ရလာသည္။ ရန္ကုန္ ရိွ အိမ္မွကေလးေတြက အလိုလိုက္တတ္ေသာ က်ေနာ္႔ကိုေတြ႔တိုင္း ပူဆာသည့္ကိစၥအမ်ားစုမွာ ကစားကြင္းေတြကို လိုက္ပို႔ခိုင္းျခင္းျဖစ္ သည္။ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြထဲမွာေနၾကေသာ သူတို႔၏ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ႀကီးမ်ားကို မက္ေမာစိတ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ သို႔ ေသာ္ သူတို႔ေလးေတြ၏ ဆူဆူညံညံအသံမ်ား၊ ရန္ျဖစ္သံမ်ား၊ အလိုဆႏၵမ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ္က တြန႔္ဆုတ္တတ္သည္။ ဒင္းေလးတု႔ိသြားဖုိ႔ ျပင္ရဆင္ရ လုပ္ရသည္ကို ေစာင္႔ရသည့္အျပင္ အငွားကားငွားရ၊ မေပ်ာက္မရွရေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရတာေတြေၾကာင့္လဲ ပါသည္။

က်ေနာ့္ေရွ႕ေဘာလံုးကြင္းႀကီးထဲရိွ ကေလးေလးေတြကေတာ႔ အုပ္ထိန္းသူ လူႀကီးသူမပင္ ပါၾကသူ သိပ္မေတြ႔ရ။ အပူအပင္မရိွ ေသာင္း က်န္းၾကသည္။ အခန္႔မသင့္ ဒင္းေလးတုိ႔ ေဆာ႔ကစားရင္း က်ဳိးျပဳသြားရင္လဲ ျပည့္စံု လံုေလာက္ေသာ ေခတ္မွီေဆး၀ါးကုသမႈေတြက မပူမ ပင္ရ။ ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ ကစားရင္း က်ဳိးတယ္ျပဳတယ္ျဖစ္ရေအာင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႐ိုက္ခ်ဳိးမွသာ ျဖစ္ႏိုင္ မည္။ ဒီေတာ့ အားရပါးရ ေဆာ့ၾကစမ္း၊ ကျမင္းၾကစမ္း။

က်ေနာ့္ေဘးရိွ အဘြားအရြယ္ အေမႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေဘာလံုးကြင္းႀကီးကို ေနာက္တပါတ္ထပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ျပင္ေနသည္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာရိွေနစဥ္က အသက္အရြယ္ရလာေသာအေမ့ကို မနက္ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ေသြးေဆာင္ရတာကို သတိရသည္။ အေမက သားျဖစ္သူႏွင့္အတူတူ မနက္ခပ္ေစာေစာထၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေပမယ့္ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း အနိမ့္ျမင့္အတက္က် မ်ားလွေသာ လမ္းေတြကို စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္ကာ ဘယ္လိုေခၚေခၚ မလိုက္ေတာ့။ နဂိုကမွ အပ်င္းဓာတ္ခံရိွေသာအေမသည္ “ငါ႔ဘာသာ အိမ္ထဲဘဲ ေန ပါ့မယ္။ နင့္လမ္းေတြနဲ႔ ငါ့ေခ်ာ္လဲက်ိဳးကန္းသြားမွဒုကၡ” ဆိုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္အတူ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ ေတာ့သည္။ အထပ္ျမင့္ျမင့္တုိက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေနၿပီး ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ိဳရိွေသာ အေမ႔က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းမွန္း သိေပ မယ့္ ေလွခါးအျမင့္ႀကီးေတြကို အတက္အဆင္းလုပ္ဖို႔မလြယ္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ကလဲ ထပ္ၿပီးမႀကိဳးစားခ်င္။

ဒီႏိုင္ငံငယ္ေလးမွာက ေက်ာင္းတိုင္း၊ ေက်ာင္းတိုင္းမွာ ေဘာလံုးကြင္းအႀကီးႀကီးတကြင္းေတာ့ ရိွစျမဲ။ ရပ္ကြက္တိုင္း၏ မနီးမေ၀းမွာ ကစား ကြင္းေလးေတြ ရိွသည္။ ယုတ္စြအဆံုး လူေနတုိုက္ခန္းႀကီးေတြ၏ အနီးနားေတြမွာ အားကစားလုပ္စရာ ေျမေနရာကြက္လပ္ေလးေတြႏွင္႔ အားကစားလုပ္ဖို႔ ကိရိယာတန္ဆန္ပလာ အၾကမ္းထည္ေတြကို လုပ္ေပးထားသည္။ က်ေနာ္ အလုပ္သြားရာလမ္းရိွ ေစ်းသက္သက္သာ သာျဖင္႔ လူတိုင္း ၀င္ကစားလို႔ရေသာ တင္းနစ္ကြင္းႀကီးမ်ားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ တင္းနစ္ကစားေနၾကေသာလူမ်ား၏ အ၀တ္အစား၊ ေခါင္းစီး၊ ဖိနပ္မ်ားက က်ေနာ္အ႐ူးအမူး ႏွစ္သက္ေသာ မိထြားႀကီး ရွာရာဗိုဗာ၊ ရာေဖးလ္နာဒယ္တို႔ စတိုင္လ္ထက္ သာလြန္ၾကသည္။ တင္း နစ္ကစားေတာ့ ေဘာလံုးက ထန္းတစ္ဖ်ား။ ဘယ္ေလာက္ဘဲကစားတာညံ့ညံ့ ထိုလူမ်ား၏ ရီသံလြင္လြင္ေလးမ်ားကို က်ေနာ္သတိထား မိသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနၾကေသာ သူတို႔ကိုေတြ႔တိုင္း က်ေနာ့္ရင္က ဘာကိုနာလို႔နာမွန္းမသိ။

က်ေနာ္႔အေတြးေတြေခ်ာ္ေနစဥ္မွာ က်ေနာ္ေရာက္ေနေသာေဘာလံုးကြင္းႀကီးကို အေမွာင္ထုက ဖံုးလႊမ္းလာသည္။ အားကစားကြင္း ေထာင့္ေလးေထာင္႔တြင္ရိွေသာ မီးဆိုင္းတိုင္ႀကီးေတြမွ မီးေရာင္မ်ား ျဖာဆင္းက်လာသည္။ ေနညိဳခ်ိန္မွာ အိမ္ျပန္မွျဖစ္ေတာ႔မည္။ အိမ္ ေရာက္ရင္ ရန္ကုန္က အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ရအံုးမည္။ က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ပညာသင္ၾကားခဲ႔ေသာ မူလတန္းေက်ာင္း၀င္းေလး၏ ေဘာလံုးကြင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို ၀န္းရံကာေဆာက္ေနသည့္တိုက္ခန္းမ်ားထဲမွ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းေလာက္ ၀ယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနေသာ အေမ့ကို တားဆီးမည္။ ဒီလ ဘီယာဖိုးေလွ်ာ႔ကာ ကေလးေတြကို ကစားကြင္းလိုက္ပို႔ဖို႔ ပိုက္ဆံပိုၿပီး ပို႔လိုက္မည့္အေၾကာင္း အသိေပးလိုက္မည္။ အိမ္က ကေလး ေတြ၏ “ေဟး” ဆိုသည့္ တီတီတာတာေအာ္ဟစ္သံမ်ားကိုေတာ့ က်ေနာ္ ၾကားႏိုင္မွာေတာ့မဟုတ္။ သူတို႔၏ေ၀းရာသို႔ ေရာက္ေနေသာ က် ေနာ့္ရင္ဘတ္ၾကီး အတြင္းက်က်ဆီမွ ေအာင့္လာတာကို ဒင္းေလးတို႔ မသိႏိုင္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရင္း အိမ္အျပန္လမ္းဆီသို႔ ဦးတည္မိသည္။ က်ေနာ္႔ ေက်ာ ေနာက္မွာေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစြာျဖင္႔ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားျပဳလုပ္ေနၾကေသာ က်ေနာ့္ေသြး၊ က်ေနာ့္သားမ်ားမဟုတ္သည့္ လူမ်ား က်န္ေနရစ္ခဲ႔သည္။ 

moemaka.com/2012/04/22946/