မစုစုေႏြး ေျပာျပတဲ့ မအူပင္ၿမိဳ႕နယ္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈ

ရြာသူရြာသားအမ်ားစုဟာ ဆင္းရဲတြင္းနက္သထက္ နက္လာတယ္ ဆိုတာထက္၊ ငတ္သထက္ ငတ္ လာၾကတာမို႔ မိမိတို႔ရြာအနီးက ဒီေျမလြတ္ေျမ႐ုိင္းေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ၾကဖို႔ဟာ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိတဲ့ တစ္ခု တည္းေသာနည္းလမ္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ 

က်မတို႔ဒီေန႔မနက္မွာ မအူပင္ေဆး႐ုံႀကီးကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒဏ္ရာရထားတာေတြ၊ အ႐ုိက္ ခံထားရ တာေတြ က မၾကည့္ရက္စရာပါ။ 

မေန႔ညေနက ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈျဖစ္စဥ္ေၾကာင့္ ဒီေန႔မနက္မွာ က်မတို႔တေတြ မအူပင္ၿမိဳ႕နယ္ အေထြေထြေရာဂါ ကုေဆး႐ုံႀကီးနဲ႔ အၾကမ္းဖက္မႈျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေနရာအထိ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သက္ဆိုင္သူေတြနဲ႔ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းၿပီး တတ္ႏိုင္သမွ် ညွိႏႈိင္းေျဖရွင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ လံုး၀ေျပလည္သြားပါၿပီ လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ 

ေလာေလာဆယ္မွာ မေန႔ကလို အၾကမ္းဖက္မႈမ်ဳိး ထပ္မံမျဖစ္ေပၚေအာင္ေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုးကို ညွိႏႈိင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မသိခဲ့ရသမွ် ျဖစ္စဥ္ကို တင္ျပပါ့မယ္။ 

ဒါေပမယ့္ က်မေျပာသမွ်သာလွ်င္ ဧကန္ျဖစ္ရပ္မွန္လို႔ေတာ့ တစ္ထစ္ခ် မယူဆေစလိုပါဘူး။ ဒီ့ထက္ ပိုမို ျပည့္ျပည့္ စံုစံု ေမးျမန္းစံုစမ္းခြင့္၊ သိရွိခြင့္ရဦးမယ္ဆိုရင္ ဒီ့ထက္ပိုမိုတဲ့ ျဖစ္ရပ္ မွန္ေတြ ေပၚေပါက္ လာႏိုင္ပါေသးတယ္။ 

ဇာတ္လမ္းအစကေတာ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္က၊ မအူပင္ၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကေန စတင္က်ဴးလြန္ခဲ့ တဲ့ျဖစ္စဥ္ပါ။ 

မအူပင္ၿမိဳ႕နယ္၊ မလက္တိုေက်း႐ြာအုပ္စု၊ ပေလာင္ေက်း႐ြာအနီးရိွ ေျမလြတ္ေျမ႐ုိင္း အမ်ားစုနဲ႔ ပိုင္ရွင္ရွိ လယ္ေျမအခ်ဳိ႕အပါ၀င္ လယ္ေျမဧက (၅၅၀၀) ကို ေရဆိုးစြန္႔ပစ္ေျမာင္းေဖာ္ဖို႔ဆိုၿပီး တရားမ၀င္ သိမ္းယူခဲ့ ပါတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ ေရဆိုးစြန္႔ေျမာင္းစီမံကိန္းအတြက္ အသံုးျပဳတဲ့ေျမက အနည္းအက်ဥ္းသာျဖစ္ၿပီး၊ ေျမအမ်ားစု ကေတာ့ ေဒါက္တာဦးျမင့္စိန္ရဲ႕ Orchard Company ပိုင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ 

အဆိုပါေျမေတြမွာ ဘာလုပ္ငန္းမွ ႀကီးႀကီးမားမား လုပ္ကိုင္တာမေတြ႔ျမင္ရေပမယ့္ ထူးဆန္းတဲ့ ေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္းတစ္ခုကိုေတာ့ ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေျမြေတြနဲ႔ၾကြက္ေတြ ေမြးျမဴတယ္ဆိုတာပါပဲ။ 

သိမ္းယူထားခဲ့တဲ့ ေျမအမ်ားစုဟာ ေျမလြတ္ေျမ႐ုိင္းေတြအျဖစ္ပဲရွိေနၿပီး ခ်ဳံႏြယ္ပိ တ္ေပါင္းေတြသာ ဖံုးလႊမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ 

လယ္ေျမအသိမ္းခံခဲ့ရသူေတြအပါ၀င္၊ ရြာသူရြာသားအမ်ားစုဟာ ဆင္းရဲတြင္းနက္သထက္ နက္လာတယ္ ဆိုတာထက္၊ငတ္သထက္ ငတ္လာၾကတာမို႔ မိမိတို႔ရြာအနီးက ဒီေျမလြတ္ေျမ႐ုိင္းေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ၾကဖို႔ ဟာ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိတဲ့ လမ္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ 

တရားဥပေဒကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာ၀န္ရွိသူေတြကိုယ္တိုင္က တရားလက္လြတ္ လုပ္လာတဲ့ အခါ၊ မိမိတို႔အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးအတြက္ တျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာလမ္းမရွိေတာ့တဲ့ အငတ္ေဘး ဆိုက္ေန သူေတြက တရားဥပေဒဆိုတာကို အေလးမထားႏိုင္ေတာ့တာ ဘယ္လိုအျပစ္ဆို၀့ံၾကမလဲ။ 

ဒီေတာ့ ကုမၼဏီပိုင္ဆိုတဲ့ေျမလြတ္ေတြထဲမွာ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းေတြ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါ တယ္။ ေျမလြတ္ေျမ႐ုိင္း ႏွစ္ဧကေလာက္အေပၚမွာရွိေနတဲ့ ခ်ဳံႏြယ္ေတြကို ၀င္ေရာက္ရွင္းလင္းၾကပါတယ္။ ခ်ဳံႏြယ္ေတြ ၀င္ေရာက္ရွင္းလင္းၾကသူ ရြာသားေတြကို ရဲတပ္ဖြဲက လာေရာက္တားျမစ္ၿပီး၊ ပိုင္နက္ က်ဴးေက်ာ္ သူေတြအျဖစ္ ကုမၼဏီက အမႈဖြင့္ တရားစြဲဆိုထားေၾကာင္း အသိေပးပါတယ္။

ေရြးခ်ယ္စရာ တျခားနည္းလမ္း မရွိေတာ့တဲ့ ရြာသားေတြအတြက္ ကေတာ့ ေသမထူး ေနမထူး ျဖစ္ေန ရၿပီမို႔ ေနာက္ဆုတ္စရာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ တရားဥပေဒဆိုတာထက္ မွ်တမႈကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိၾကတယ္။ ဒါက အၾကမ္းဖက္မႈျဖစ္စဥ္ရဲ႕ အေျခခံဇာတ္ပ်ဳိးပါ။ 

မေန႔က ေန႔လယ္ မွာေတာ့ အေရးေပၚအေျခအေန ပုဒ္မ(၁၄၄)ထုတ္ျပန္ပါတယ္။ ရြာသားေတြကို ၀င္ 

ေရာက္ က်ဴးေက်ာ္ထားတဲ့လယ္ေျမေတြကေန ေနာက္ဆုတ္ၾကဖို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔က အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ 

ေၾကညာပါတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွမဆုတ္ခြာၾကတဲ့အျပင္ ရြာထဲက က်န္ရွိေနသူေတြပါ ထပ္မံေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔ ခေလးငယ္ေတြပါ ပါ၀င္လာၾကပါတယ္။ 

စုစုေပါင္း ရြာသူရြာသားေတြ (၅၀၀) ေက်ာ္ ေလာက္ျဖစ္လာၿပီး၊ တစ္ဖက္မွာ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြက (၂၀၀) 

ေက်ာ္ ေလာက္ ရွိေနပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္စလံုးကလည္း ေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေရွ႕ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေရႊ႕လာေနၾက တာပါ။ ရဲတပ္ဖြဲ႔က ေရွ႕မတိုးၾကဖို႔ အသံခ်ဲ႔စက္နဲ႔ေအာ္ေတာ့၊ရြာသားေတြကလည္း မင္းတို႔ေရွ႕မတိုးရင္ ငါတို႔လည္း မတိုးဘူးလို႔ သံၿပိဳင္ေအာ္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မရပ္ၾကေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကၽြံမိၾကတာပါပဲ။ ရြာသူရြာသားေတြဖက္က စတင္ က်ဴးလြန္တယ္၊ ကိုေမာင္စိုးဆိုတဲ့လူက ဓားနဲ႔ စတင္တိုက္ခိုက္တယ္ဆိုတာ လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္တိုးမိၾကေတာ့ ေရွ႕ဆံုးက ရြာသားေတြက လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ 

ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္ (၃၀) ေလာက္က လူအုပ္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္ျဖစ္ေတာ့ ေနာက္က အမ်ဳိးသမီးေတြက ေရွ႕တိုးလာၾကတယ္။ 

အဲဒီ့မွာ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္ တစ္ေယာက္က ႏွမသားခ်င္းမစာနာဘဲ (နင္တို႔မိန္းမေတြဟာ ငါတို႔ေယာက်္ားေတြ ရဲ႕ေအာက္မွာပဲရွိတယ္ဆိုၿပီး) ႐ုိင္းျပစြာေျပာဆိုေတာ့ မမူမူ၀င္း ဆိုတဲ့အမ်ဳိးသမီးက နင္ မမိုက္႐ုိင္းနဲ႔ဆိုၿပီး ၀င္ေျပာပါတယ္။ 

အဲဒီမွာ ဆဲဆိုတဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္က သူ႔ကို ျပန္ေျပာရပါ့မလားဆိုၿပီး မမူမူ၀င္းကို လက္ကကိုင္လာတဲ့ နံပါတ္တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ပါတယ္။ 

ဒါကိုျမင္ေတာ့ လူငယ္ေတြက သည္းညည္းခံၿပီး မေနသာေတာ့ပဲ ၀င္ေရာက္႐ုိက္ႏွက္ ထိုးခုတ္မႈေတြ စတင္ျဖစ္ပြားရတာပါပဲ။ 

ဒီလို ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ ေသနတ္ပါလာပါတယ္။ အခ်က္ေပါင္း(၁၅၀)ေလာက္ ပစ္ခတ္ခဲ့ပါ တယ္လို႔ ရဲအရာရွိတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ မိုးေပၚေထာင္ၿပီးပစ္တာ ဟုတ္မဟုတ္ ကေတာ့ ေဆး႐ုံ မွာ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ လယ္သမားေတြက သက္ေသခံၾကပါလိမ့္မယ္။ 

စတင္ဆဲဆိုခဲ့တဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္လို႔ ယူဆရသူကေတာ့ ျပင္းထန္တဲ့ဓားဒဏ္ရာေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သြား ရွာ ပါၿပီ။

သူတို႔ လက္ခ်က္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းလည္း ရြာသားေတြက ၀န္ခံပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ရြာသူရြာသားေတြ အမ်ားစုက ရြာထဲကို မျပန္ရဲၾကပါဘူး။

ငတ္လို႔ လယ္ေျမေတြ ၀င္လုမိတာပါလို႔လည္း က်မကို ၀န္ခံၾကရွာပါတယ္။ က်မစကားကိုလည္း နားေထာင္ ပါ့မယ္တဲ့။ တစ္ခုပါပဲတဲ့။ သူတို႔ရြာထဲ ျပန္၀င္ရင္ မဖမ္းပါဘူး၊ အေရးမယူပါဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ အစ္မ တာ၀န္ ယူေပးပါတဲ့။ 

က်မ သူတို႔ရဲ႕ဆႏၵအတိုင္း ညွိႏႈိင္းၾကည့္ပါေသးတယ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြက (တိုင္ခ်က္ဖြင့္ထားတာမို႔ ဥပေဒ အရပဲ ေဆာင္ရြက္ရမွာပါတဲ့)။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ရြာထဲျပန္လာဖို႔ေတာ့ က်မ မတိုက္တြန္းခဲ့ႏိုင္ပါဘူး။ 

- See more at: http://blog.irrawaddy.org/2013/02/blog-post_2497.html#more